Παιχνίδια του μυαλού…………

Για να ‘ρθεις στην παρέα μας να παίξεις πρέπει να ξέρεις του κανόνες, να τους σέβεσαι και να τους ακολουθείς πιστά! Να ξέρεις από «παιχνίδια» και να έχεις και μυαλό…

 Δεν υπάρχει θέση για πονηρούς. Άλλωστε πονηρός δεν είναι παρά εκείνος ο κουτός  που νομίζει ότι σε ξεγελάει. Αν δεν αντέχεις, δεν θέλεις, δεν λαχταράς να παίξεις τότε αποχώρησε όσο είναι καιρός γιατί θα ηττηθείς και δεν θα σ’ αρέσει.

Ούτε «μαγκιές» χωράνε. Όσοι πίστεψαν ότι οι τσαμπουκάδες τους πέρασαν, απλά μας κάνανε και γελάσαμε γιατί η αλήθεια του θρασύδειλου πάντα βγαίνει. Πάντα τον ακολουθεί κι έρχεται η ώρα που προπορεύεται.

Ούτε τα «βαρύγδουπα» εντυπωσιάζουν. Λόγια που κανείς δεν τα μετράει  ακόμα κι αυτός που τα ξεστομίζει! 

Το «εγώ»  άστο στην άκρη και κάνε για μια φορά τη δοκιμή να ενταχθείς σε ομάδα. Ομάδες λογικής και ανθρωπιάς είναι  ό,τι στο τέλος μένει!

Κι ο οίκτος? Σου αρμόζει αν τον επικαλεστείς/προκαλέσεις…

Ας πέσουν λοιπόν οι μάσκες!

Υ.Γ. Από μια φίλη............

Διαπίστωση

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό να σκέφτεσαι κάποιες φορές πόσο μπορούν οι άνθρωποι να διεστραβλώσουν πολλά πράγματα και κυρίως την αλήθεια....Θα μου πείς βέβαια οτι η αλήθεια δεν είναι μια αλλά διαφέρει για κάθε άνθρωπο, εξαρτάται απο πολλούς παράγοντες. Απο το κοινωνικό επίπεδο του καθενός, το βαθμό ευαισθησίας του και κυρίως απο το αν μπορεί να πεί  την αλήθεια για τον (και στον)  εαυτό του. Σε μια περίοδο "επίδειξης", εκτεταμενης αυτοπροβολής αλλά και σύγχισης στο να κρίνει ο καθένας αυτό που συμβαίνει γύρω του και μέσα του όσο γίνεται πιο αντικειμενικά δημιουργείται ένα τεράστιο "κενό" ή καλύτερα η αδυναμία στο να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, να διορθώσει ή να αποδεχτεί τον εαυτό του και κατ'επέκταση να εξελιχθεί προς όφελος του ίδιου και της κοινωνίας. Τα λόγια μου αφορούν δύο ανθρώπους οι οποίοι αντιμετωπίζουν, κατα τη γνώμη μου πάντα, αυτο ακριβώς που περιγράφω.
Σε αυτή τη χώρα συμβαίνει το εξής, πρώτα πρέπει να ισοπεδώσουμε κάτι και μετά να καταλάβουμε πόσο λάθος είχαμε πράξει. Στη συνέχεια, προσπαθούμε με οποιοδήποτε τρόπο να αντιστρέψουμε την κατάσταση, ακολουθεί η διαστρέβλωση της αλήθειας παραποιώντας τα γεγονότα, εξευγενίζοντας τις προθέσεις μας και τέλος εκτοξεύουμε ένα σωρό κατηγορίες για όλους τους άλλους που μας παρεξήγησαν, που δεν κατάλαβαν, που αδίκως είναι τόσο "σκληροί" μαζί μας. Θα αναφέρουμε κάπου με ψιλά γράμματα οτι βέβαια φταίμε και εμείς αλλά σίγουρα φταίνε περισσότερο οι άλλοι που δεν μας κατάλαβαν. Όλο αυτό που συμβαίνει σε εθνικό επίπεδο, συμβαίνει και σε ατομικό.
Ο χειρισμός των καταστάσεων διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο. Συνεπώς μπορεί να δικαιολογήσεις πολλές αντιδράσεις, πιθανόν παράλογες προς εσένα, λόγω αυτής της παραμέτρου αλλά όλα μέχρι ένα σημείο. Μέχρι το σημείο που η συμπεριφορά του άλλου καταπατά την αξιοπρέπεια σου και το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής. Τις προάλλες συζήταγα με έναν φίλο και καταλήξαμε οτι ένα απο τα πιο θλιβερά γεγονότα που μπορούν να συμβούν στη σχέση δύο ανθρώπων (ανεξάρτητα αν είναι φιλική ή ερωτική) είναι η διαπίστωση του πόσο εγωκεντρικός και καταπιεστικός μπορεί να γίνει κάποιος όταν ο άλλος άνθρωπος με τον οποίο σχετίζεται θέλει κάτι διαφορετικό απο εκείνον, όχι παράλογα, ούτε απο καπρίτσιο. Απλά γιατί πραγματικά προσπαθεί για μήνες και απλά συνειδητοποιεί κάποια στιγμή, ενίοτε και με βίαιο τρόπο, πόσο μα πραγματικά πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ο άλλος απο τον ίδιο. Και ενώ θα είχε κάθε λόγο και αυτός απο την πλευρά του να απαριθμήσει λάθη και κατηγορίες, δεν θέλει. Δεν θέλει γιατί απλά δεν έχει καμία σημασία, δεν αλλάζει κάτι. Απλά γεμίζει την ψυχή του με τρομακτικά μικρόψυχα συναισθήματα...και δεν θέλει. Και πόσο θλιβερό μπορεί να είναι όταν διαπιστώνει οτι ο άλλος θέλει και το χειρότερο οτι νομίζει οτι όλο αυτό που κάνει το κάνει απο αγάπη!
Δεν ξέρω πως εννοεί ο καθένας την αγάπη προς κάποιον άλλον. Για μένα αγάπη είναι να σέβεσαι οποιαδήποτε ύπαρξη  ακόμα και αν θέλει ή πράττει κάτι διαφορετικό απο εσένα. Να ακούς, να καταλαβαίνεις και κάποιες φορές να υπομένεις. Όχι όμως μονόπλευρα, αυτό πρέπει να είναι αμοιβαίο και να γίνεται αυτόματα. Όχι μετά απο πιέσεις και φρίκες. Και πραγματικά πόσο δυσάρεστο μπορεί να είναι να λές στον άλλον οτι ναι σε αγαπώ αλλά πραγματικά δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε πια μαζί για σοβαρούς λόγους και αυτός να σου απαντάει: "μα πως είναι δυνατόν να με αγαπάς και να μην θέλεις βρίσκεσαι μαζί μου?." Τι μπορείς να πείς εκείνη τη στιγμή?! Ακόμα και αυτό δείχνει πόσο διαφορετικοι είστε. Όταν όλες οι καταστάσεις και οτι ζήσατε μαζί έδειξαν οτι δεν μπορείτε να είστε μαζί γιατί αντιλαμβάνεστε διαφορετικά τις καταστάσεις, νιώθετε καλά με διαφορετικά πράγματα και όταν όλα αυτά τα έλεγες, τα συζήταγες πάλι έβλεπες οτι ο  άλλος δεν μπορούσε να τα κατανοήσει, όχι απο ανικανότητα αλλά γιατί απλά δεν τα βλέπει έτσι, καταλήγεις οτι δεν μπορεί να διαιωνίζεις μια κατάσταση και προτιμάς την μοναξιά απο το να νιώθεις μοναξιά μέσα στη σχέση.  Όταν ο άλλος συνεχίζει να σου λέει οτι δεν του μίλησες ποτέ ή δεν του εξήγησες, δεν έχεις πια τίποτα να πείς γιατί πάντα του έλεγες και του εξηγούσες μόνο που ο κώδικας ήταν τόσο διαφορετικός  του ενός απο του άλλου που ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει, επιμένω όχι απο ανικανότητα ούτε απο έλλειψη εφυίας, απλά γιατί είστε διαφορετικοί. Και αν ο ένας έχει επιλέξει στη ζωή του να ζήσει με έναν άνθρωπο έστω και αν τον θεωρεί "παράξενο", όπως λέει, είναι αναφαίρετο δικαιώμα ο "παράξενος" να μην θέλει. Έστω και αν μείνει μόνος.
Κανένας δεν έχει το διακαίωμα να καταπιέζει καμία ύπαρξη για οποιοδήποτε λόγο. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεσαι και να λειτουργείς λές και ο άλλος είναι "πράγμα". Και αν αγαπάς ή αν άλλαξες ή αν τώρα κατάλαβες είναι καλό για εσένα. Αν ο άλλος δεν συμφωνεί με την άποψη οτι όλα συγχωρούνται αν υπάρχει "αγάπη" πάλι είναι επιλογή του. Γιατί στην τελική, δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχει αγάπη έστω και αν επέλεξες διαφορετικό δρόμο, ούτε όμως και οτι ο άλλος σε αγαπάει επειδή επιμένει τόσο πολύ να είναι μαζί σου. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα σε αυτά τα δύο και δεν νιώθω οτι μπορώ να την εξηγήσω με λόγια. Ο καθένας  ξέρει καλύτερα μέσα του τι έκανε, γιατί το έκανε και ποίοι λόγοι τον ωθούν να συμπεριφέρεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
και ο νοών νοείτω 

Το κλάμα

Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους να ανοίγουν την ψυχή τους, να μην φοβούνται να τσαλακωθούν μπροστά στα μάτια σου. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω πόσο αδύναμοι, και θα μπορούσα να πώ ίσως και ίδιοι, γινόμαστε όλοι απένατι στο πόνο. Η βασική διαφορά έγκυται στον τρόπο που τον εκφράζει ο καθένας....
Δεν έχω αμφισβητήσει ποτέ οποιοδήποτε συναίσθημα υποστηρίζει κάποιος οτι νιώθει. Ανεξάρτητα με το αν το καταλαβαίνω ή όχι σε καμία περίπτωση δεν έχω το δικαίωμα να το αμφισβητήσω. Βέβαια αυτή η σκέψη παύει να ισχύει όταν ο "άλλος" ξεπερνάει τα όρια και πάυει να σέβεται την υπαρξή μου, όχι απαραίτητα γιατί χρησιμοποιεί βωμολοχίες ή κρατάει αρνητική σταση απεναντί μου αλλά γιατί απλά δεν σέβεται την επιθυμία μου όσο αντίθετη και αν είναι απο αυτό που ο ίδιος επιθυμεί.
Όπως σχεδόν πάντα το "έναυσμα" και για αυτή την ιστορία ήταν μια κουβέντα που έκανα το σκ με αγαπημένο πρόσωπο και μέσα απο αυτή θυμήθηκα μια δική μου ιστορία.
Ο έρωτας είναι μια συναισθηματική κατάσταση που πιστεύω απόλυτα οτι εξαρτάται, εκτός απο την χημεία μεταξύ των δύο ατόμων, και απο το νοητικό και πνευματικό επιπεδό τους. Το σεξ είναι η σωματική επαφή μεταξύ των δύο (για κάποιους μπορεί και τριών, τεσσάρων κ.τ.λ) ατόμων που εμπλέκονται σε σχέση ή μη. Η αγάπη είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα που περικλύει πολλά, ίσως γι'αυτό το λόγο είναι και τόσο σημαντική (τουλάχιστον για εμένα). Τη λέξη "σ'αγαπώ" την έχω χρησιμποποιήσει ελάχιστες φορές μέχρι σήμερα στη ζωή μου, παράδοξο θα μου πείς για ένα άτομο ευαίσθητο και ρομαντικό σαν και εμένα. Θεωρώ οτι η αγάπη δεν είναι λόγια. εκτός και αν είσαι ποιητής ή συγγραφέας, για τους "κοινούς" ανθρώπους σαν εμάς είναι πράξεις. Το ίδιο και ο έρωτας. Μπορείς να πείς  βαρύγδουπα λόγια αλλά αν δεν είσαι εκεί χάνουν την αξία τους. Ο καλύτερος συνδυασμός για μένα είναι τα λόγια τα οποία συνοδεύονται απο πράξεις.
Πρίν κάποια χρόνια ήμουν μαζί με έναν άνθρωπο (γυναίκα εννοώ) για περίπου δύο χρόνια. Να σημειώσω οτι μέσα στις σχέσεις έχω μια "μαγική" ικανότητα επειδή μέχρι σήμερα δεν έχω βρεί αυτο που θέλω να την τροφοδοτώ πλάθωντας την στο μυαλό μου, απο το ελάχιστο που θα δώ στον άλλο να χτίζω μια ολόκληρη ιστορία. Δεν εννοώ οτι δεν είχα κανένα κοινό μαζί της απλά μπορεί να είναι κάποια στοιχεία, σημαντικά βέβαια, όπως η καλοσύνη και η ευγένεια. Έτσι και εκείνη τη φορά.
Ήταν μια πολύ γλυκιά και ευγενική κοπέλα, έξυπνη και δραστήρια. Είχε κοινωνικές ευαισθησίες, άποψη και αξίες. Το γεγονός οτι μπορούσαμε να συζητάμε απο τις πρώτες φορές που βγήκαμε ήταν καταλυτικό για να προβώ εντέλει στο μεγάλο βήμα να δημιουργήσω μαζί της συντροφική-ερωτική σχέση. Μειονεκτήματα υπήρχαν, όπως πάντα, π.χ.δεν ακούγαμε την ίδια μουσική, δεν μας άρεσε το ίδιο είδος ταινιών κινηματογράφου, δεν μπορούσε πάντα να καταλάβει την μελαγχολία μου (προς το τέλος ειδικά καθόλου, είχα φτάσει να πνίγομαι και να σκάω μέσα σε όλο αυτο). Τελοσπάντων, οι πρώτοι έξι μήνες ήταν πολύ όμορφοι γιατί μπορούσαμε να μιλάμε. Συζήταγα μαζί της ο,τι με απασχολούσε, απο το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο, απο το τι νιώθω μέχρι τι συμβαίνει στο κόσμο και επειδή επικοινωνούσαμε θεωρούσα οτι ένα σημαντικό κομμάτι ήταν καλλυμένο σε συνάρτηση και με την σεξουαλική μας ζωή η οποία ήταν πάρα πολύ καλή (σημαντικό για μια ερωτική σχέση). Τα υπόλοιπα που μου άρεσαν τα έκανα μόνος μου. Καθώς όμως οι μήνες περνούσαν και συνέβεναν και διάφορα πράγματα μεταξύ μας μέσα στην καθημερινότητα αρχίσαμε να δυσανασχετούμε. Είχε κουραστεί που έλεγα συνέχεια "όχι" σε ό,τι μου πρότεινε να κάνουμε (βαριόμουν τα μερη που της άρεσαν) και που προτιμούσα να κάθομαι μόνος μου τόσες ώρες. Η αλήθεια είναι οτι αυτό που ξέρω πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια είναι να νιώθω μονος μου και όταν επιβεβαιώθηκε οτι και σε αυτή τη σχέση είμαι μόνος άρχισα να κλείνομαι σαν το στρείδι. Της είχα μιλήσει και μου είχε μιλήσει για το πως νιώθουμε και πάντα στο τέλος υπήρχε ένα "κενό" το οποίο το έβλεπα μόνο εγώ. Δεν πιστεύω οτι αυτό συνέβαινε γιατί δεν είχαμε τα ίδια ενδιαφέρονται κυρίως νομίζω ήταν οτι δεν είχαμε ψυχική επαφή και σε συνδιασμό με όλα τα άλλα είχε αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα στο τέλος.
Αυτό όμως που μου έκανε τεράστια εντύπωση ήταν οτι όταν χωρίσαμε δεν φανταζόμουν ποτέ την τεράστια απόκλειση συναισθημάτων που έδειξε σε σχέση με όταν είμασταν μαζί. Ενώ τα είχαμε συζητήσει άπειρες φορές (είμαι της συζήτησης πως να το κάνουμε), είχα φτάσει στο σημείο να βγαίνουμε για φαγητό και να μην έχω τίποτα να πώ αλλά και ό,τι μου έλεγε να μου είναι αδιάφορο. Σταματήσαμε να συζητάμε, μετά απο λίγο σταματήσαμε και να κάνουμε σέξ (μια φορά στο τόσο) ε, νομίζω οτι πια ήταν ξεκάθαρο τουλάχιστον για μένα. Γινόταν η μια συζήτηση μετά την άλλη και κάθε φορά σοκαριζόμουν και περισσότερο. Είναι εντυπωσιακή η ικανότητα του ανθρώπου να προσαρμόζεται.Όσες φορές της είχα πεί πως νιώθω μου απάνταγε οτι όλα θα αλλάξουν. Αυτό βέβαια δεν συνεβαινε ποτέ. Και όταν μια μέρα της είπα οριστηκα οτι θέλω να χωρίσουμε ξεκίνησε το δράμα (ν.2 γιατί ζούσαμε ούτως ή άλλως ένα δράμα). Ατελείωτα τηλέφωνα και μυνήματα. Με πίεζε αφόρητα και προσπαθούσε να μου δημιουργήσει οποιαδήποτε ενοχή ήταν δυνατόν. Ισχυριζόταν οτι έκλεγε παντού, την ώρα που οδηγαέι, που δουλεύει, που πλένει τα πιάτα, που κάνει μπάνιο κ.τ.λ. Μου ήταν αδύνατο να το πιστέψω διότι ούτε τα μισά δεν έκανε απο αυτά που μου έλεγε ούτε οταν είμασταν μαζί. Παράνοια με λίγα λόγια.Και όταν κάποια στιγμή γύρισα και της είπα οτι καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθει και ειλικρινά μακάρι να μπορούσα να το αλλάξω και οτι και εγώ νιώθω την απόλυτη ματαίωση και απογοήτευση αλλα δεν την φορτώνω συναισθηματικά μου απάντησε :΄'Εγώ σε αγαπώ αλλά εσύ δεν νομίζω να έχεις αγαπήσει ποτέ".
Κάποιες φορές σκέφτομαι οτι ίσως είναι πιο ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που εκδηλώνουν ό,τι νιώθουν αδιαφορώντας τελείως για το πως νιώθουν οι άλλοι. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω και ιδιαίτερα στο πόνο, είμαι πάντα σιωπηλός. Κλείνομαι στον εαυτό μου όπως το πληγωμένο ζώο που γλύφει τις πληγές του μέχρι να τις γιατρέψει, αν τα καταφέρει.

Ένα ιστολόγιο...

Εδώ και μια εβδομάδα δεν κάνω τίποτα άλλο απο το να μονολογώ:"αν είναι δυνατόν?πόσοι ανεγκέφαλοι μπορούν να χωρέσουν σε μια χώρα?" Είμαι βέβαια επηρεασμένος και απο την πολιτικη-κοινωνική κατάσταση που βασανίζει αυτή τη χώρα αλλά και απο διάφορα που ακούω και διαβάζω απο φίλους και γνωστούς.

Κάποιοι άνθρωποι απλά υπάρχουν και επιπλέουν σε αυτή τη ζωή (σαν φελλοί που είναι) νομίζωντας οτι ζούν μεγάλες στιγμές και οτι ρουφάνε το μεδούλι της ζωής!!! Το δυστήχημα είναι οτι υπάρχουν και άλλοι τόσοι που τους ακούν και επιβραβεύουν αυτή τη συμπεριφορά (μάλλον γιατί και οι ίδιοι είναι φελλοί- πολλοί φελλοί βλέπω μαζεύτηκαν!)

Σήμερα το πρωί στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Συνάντησα την Κ. Μόνο δυό μέρες είχαν περάσει απο την τελευταία φορά που τα είπαμε και νόμιζα οτι όλα θα ήταν μια χαρά. Αφέλεια απο μέρους μου, πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε δύο μέρες ακόμα και σε δύο ώρες. Δυστυχώς, για τη φίλη μου τα γεγονότα που διαδραματήστηκαν αυτές τις δύο μέρες δεν ήταν και τόσο ευχάριστα. 

Εντελώς τυχαία (πραγματικά γιατί ο θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη, όπως λέει και η παροιμία) ο φίλος της είχε χρησιμοποιήσει το pc της για να μπεί στο internet και λόγω ενός αναπάντεχου περιστατικού(η μητέρα του έπεσε απο τις σκάλες) έφυγε βιαστηκά και ενώ έκλεισε τον υπολογιστή ξέχασε να σβήσει το ιστορικό στο internet. Μετά απο καμιά ώρα άνοιξε η φίλη μου το inernet και χωρίς συγκεκριμένο λόγο πάτησε επάνω στο ιστορικό. Είναι αυτό το παράδοξο που κάποιες φορές κάνεις κάτι που δεν συνηθίζεις σαν απο ένστικτό. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή φανερωθηκε μπροστά της ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος!!

Πάτησε επάνω στο ιστολόγιο "to alani apo ton peraia" (έχω αλλάξει λίγο το όνομα για να μην εκθέσω προτίστως τη φίλη μου) και ξεκίνησε να το διαβάζει. Η έναρξη του ιστολογίου είχε γίνει πρίν τρία χρόνια, ασυναίσθητα όμως ξεκίνησε να διαβάζει τις αναρτήσεις των τελευταίων μηνών. Τα μάτια της κόντεψαν να κολλήσουν στον υπολογιστή, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Όλες οι προσωπικές στιγμές της με το alani apo ton peraia αναρτημένες στο διαδίκτυο. Αντριχιαστικές περιγραφές για τις ερωτικές τους στιγμές, τα λόγια έρωτα που είχε νιώσει, όλα αναρτημένα σε ένα "τοίχο" με κόκκινο φόντο. Συνέχιζε να διαβάζει και τα μάτια της γέμιζαν με δάκρυα αλλά δεν σταματούσε ήθελε να βρεί κάτι που να μην ταιριάζει με την δική τους ιστορία, να είναι μια σύμπτωση αλλά δυστυχώς η κάθε ανάρτηση που διάβαζε επιβεβαίωνε όλο και περισσότερο οτι αυτή ήταν η σχέση της, σε ένα θλιβερό κόκκινο φόντο. Οι ημερομηνίες, οι περιγραφές μέχρι και το σπιτιού του ήταν όλα αληθινά, ήταν οι δικές τους στιγμές....αυτό μου έλεγε συνέχεια...."οι δικές μας στιγμές"....

Βέβαια η φρίκη δεν τελείωσε εκεί γιατί μετά συνέχισε να διαβάζει και τις αναρτήσεις των προηγούμενων χρόνων. Μετά απο ένα σημείο της φαινόντουσαν όλες ίδιες (μπορεί και να ήταν) μόνο άλλαζαν τα ονόματα. Οι περιγραφές όμως ίδιες. Το "πάθος" ίδιο. Ο "έρωτας" το ίδιο. Μέχρι και οι ερωτικές αναφορές εμοιάζαν μεταξύ τους (πραγματικά πολύ βαρετός τύπος σκέφτηκα, δεν της το είπα όμως, δεν του άξιζε τέτοιο κορίτσι σαν την Κ.) Εξίσου σοκαριστικό κατά τα λεγόμενα της ήταν τα σχόλια στις αναρτήσεις του. Άνθρωποι που δεν την γνώριζαν καθόλου (της εξήγησα οτι σχεδόν κανένας δεν γνωρίζεται στα ιστολόγια, απλά διαβάζει την ανάρτηση και αν του αρέσει το παρακολουθεί και γράφει), διάβαζαν τις στιγμές της με το paparalani σχολίαζαν και τον ενθάρρυναν να συνεχίσει.... Το βλέμα της ήταν πολύ θυμωμένο σε εκείνα τα λόγια: Μα καλά είναι δυνατόν?εντάξει αυτός είναι ζώο (ατυχής παραληρισμός, τα ζώα είναι πολύ καλύτερα σκέφτηκα πάλι, αλλά και αυτή τη φορά δεν μίλησα) οι άλλοι τι κάνουν? Ηδονίζονται να διαβάζουν την προσωπική ζωή ενος λοβοτομημένου (τώρα μάλιστα μιλάς ωραία, πετυχημένος χαρακτηρισμός, το έδειξα γνέθοντας το κεφάλι)? Και καλά να γράφεις για το πως νιώθεις για σένα,τα υπαρξιακά σου, η μια ιστορία που έζησες με φίλους ακόμα και με τον ανθρωπό σου αλλά να περιγράφεις τις ερωτικές στιγμές σας ε, πραγματικά αυτό είναι απίστευτο!" Την κοίταζα και πραγματικά δεν είχα να πώ κάτι, είχε δίκιο. 

Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ισορροπίας στο πως μπορεί κάποιος να διαχειριστεί ένα ιστολόγιο και σίγουρα ανεξάρτητα αν εσύ επιθυμείς να βγάλεις για τον εαυτό σου όλα τα "άπλητα" στη φόρα δεν έχεις κανένα δικαίωμα να χρησιμοποιείς και τα "άπλητα" του άλλου. Είναι σα να γυρίζεις ταινία πορνό κατα κάποιο τρόπο, μόνο που δεν φαίνονται τα πρόσωπα, πρέπει να ρωτήσεις και τον άλλον αν θέλει να συμμετέχει σε αυτή την κοινοποίηση τόσο προσωπικών δεδομένων. Και ο συγκεκριμένος είχε κοινοποιήσει πολλές προσωπικές στιγμές, όχι μόνο με τη φίλη μου αλλά και με όποια άμοιρη είχε βρεθεί στο δρόμο του. 

Μιλήσαμε αρκετή ώρα, λίγο πρίν φύγω της είπα οτι θα ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία στο μπλόγκ μου παραποιώντας βέβαια τα ονόματα, η απαντησή της με αποστώμοσε: ¨Εννοείται. Εδώ ο άλλος έγραψε για το πως το κάναμε,που και πότε, και μεταξύ μας είναι και ψεύτης ε, ούτε κρεβάτια σπάσαμε ποτέ, ούτε κυλιόμασταν στα πατώματα και στις παραλίες, τουλάχιστον εσύ θα περιγράψεις το περιστατικό και ξέρω οτι ποτέ δεν θα με εκθέσεις έστω και αν είναι όλα ανώνυμα και απρόσωπα εκεί μέσα."

Με συγκίνησε

τάδε έφη φιλόσοφος

Η αλήθεια...

Κάποιες στιγμές νιώθώ οτι θέλω να μιλήσω μόνο για μένα....σαν να θέλω να κάνω αυτό το μπλόγκ κάτι σαν το ημερολογιό μου. Απο μικρός μου άρεσε να γράφω, ήμουν καλός στα φιλολογικά μαθήματα και ειδικά στη λογοτεχνία. Αυτό σήμαινε οτι καρατούσα κατα ένα τρόπο ημερολόγιο και λέω κατα ένα τρόπο γιατί υποτίθεται οτι αυτό ήταν περισσότερο κοριτσίστικη ασχολία. Έτσι έκρυβα καλά το μυστικό μου και αυτό το τετραδιάκι. Χτές το ξέθαψα απο ένα κουτί που το είχα καταχωνιάσει και το ξεφύλισα. Αναζητήσεις, απορίες  και ενδοσκόπιση ήταν το κυρίαρχο περιεχόμενο των κειμένων μου.
Έχοντας περάσει αρκετά χρόνια απο τότε πολλά απο αυτά που διάβασα τα είδα με επικριτική ματιά τώρα. Πολυ κουβέντα για μένα βρε παιδί μου.
Πια μπορεί να συνεχίζω να θέλω να κάνω κουβέντα για μένα αλλά απο διαφορετική σκοπιά. Τώρα είμαι μέρος του συνόλου, τότε ένιωθα ξεχωριστός, διαφορετικός, αντιδραστικός απέναντι σε κάθε κοινωνική συμβατικότητα. Εφηβεία θα μου πείς και θα έχεις δίκιο.
Μια μεγάλη αλήθεια για μένα είναι οτι ποτέ δεν είχα μεγάλη ανταπόκριση στο γυναικείο φύλο ή τουλάχιστον όχι σε όσες θα ήθελα να έχω. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να μεγενθύνω οποιαδήποτε γνωριμία, οποιοδήποτε βλέμμα ή χειρονομία. Να ψάχνω κρυφά νοήματα μέσα στις λέξεις, να υπεραναλύω την υπαρξή μου, το σέξ, τον έρωτα, την αγάπη.
Θα μου πείς τώρα:τι σε έχει πιάσει και τα γράφεις όλα αυτά. Η απάντηση είναι οτι αυτή η ανωνυμία που σου προσφέρει το διαδίκτυο, αυτή η ασφάλεια οτι όλοι θα πιστέψουν οτι τους πείς για σένα, όχι γιατί στερούν πνευματικών ικανοτήτων αλλά γιατί θέλουν να σε πιστέψουν, θέλουν να δούν την καλή πλευρά των πραγμάτων, θέλουν και εκείνοι να υπερβούν τα όρια και να δώσουν μια ευκαιρία στην ιδανική πλευρά του εαυτού σου με ωθεί στο να γράφω. Είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει όταν γνωρίζεις για πρώτη φορά κάποιον. Αν έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου θα περιαυτολογείς, αν είσαι ντροπαλός και συνεσταλμένος θα είσαι πολύ δεκτικός και ούτω καθεξής. Όσον αφορά εμένα θα έλεγα με απόλυτη ειλικρίνια οτι κατά βάθος είμαι ανασφαλής και ενίοτε ανώριμος αλλά αυτό που δείχνω είναι μεγάλη αυτοπεποίθηση. Σε αυτό μπορεί να φταίει και η μητέρα μου γιατί όπως καταλαβαίνεται η μητέρα μου είναι μάνα με όλη τη σημασία της λέξης, μπορεί να με κατσαδιάσει όταν κάνω βλακείες αλλά είναι πάντα εκεί να με ακούσει ο,τι κι αν έχω να της πώ. Απο μικρό μου έλεγε πάντα πως πρέπει να συμπεριφέρομαι σε μια κοπέλα. Η ευγένεια και η καλοσύνη ήταν τα πρώτα στη λίστα της και δεν τα διαπαραγματευόταν για κανένα λόγο. Αυτό που πιστεύω πια είναι οτι "έφτιαξε" τον άνδρα που  θα ονειρευόταν κάθε γυναίκα να έχει δίπλα της. Το θέμα είναι οτι έπεσε αρκετά έξω. Δεν θα ισχυριστώ τις γνωστές χαζομάρες για το ποιόν των γυναικών όπως λέει κάθε πονεμένος κατα βάθος άνδρας. Και εγώ μπορεί να είμαι πονεμένος αλλά αυτό που πιστεύω είναι οτι όσο μπάζο μπορεί να είναι μια γυναίκα άλλο τόσο μπάζο μπορεί να είναι ένας άνδρας.
Η μαλακία δεν έχει φύλο.
Συνεπώς και εμένα με δέρνει η μαλακία όπως ενίοτε και εσένα. Και επειδή μέχρι στιγμής έχω κάνει τα πάντα για να με "αυτοφτιάξω" με τις γυναίκες και την επιτυχία μου σε αυτές, νομίζω οτι ήρθε η ώρα της αυτοκριτικής και πολύ πιθανόν της αυτολύπησης. Το συγκεκριμένο μπλόγκ δεν το γνωρίζει κανένας φίλος ή γνωστός μου (έχω το άλλο που ξέρουν όλοι). Άρα δεν έχω φόβο να εκτεθώ και μπορώ να μιλήσω ειλικρινά για οτιδήποτε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω κάνει.!Το θέμα πια είναι τι δεν έχω κάνει.
Στο άλλο μπλόγκ έχω λιώσει το πληκτολόγιο να γράφω για τις επιτυχίες μου στις γυναίκες, για ξαφνικούς έρωτες και βράδια ατελείωτης ηδονής και τρέλας, για εμένα (αυτό που θα ήθελα να είμαι) και όσο βλέπω οτι έχει ανταπόκριση γιατί προφανώς υπάρχουν πολλοί σαν και εμένα που έχουν ένα συμαβατικό τρόπο ζωής, αρκετά προβλέψιμο, μεγενθύνω όλο και περισσότερο αυτά που γράφω. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνω, που το ξέρω είναι θλιβερό, είναι όταν κάνω κάτι (και σε πολλές περιπτώσεις δεν κάνω και τίποτα) να τρέχω να το γράψω στο μπλόγκ με πολύ σάλτσα και γερές δόσεις υπερβολής. Ξέρω οτι δεν είναι σωστό αλλά πιστεύω οτι αν κάποιος γνωρίζει πως περνάω πραγματικά δεν θα τον ενδιαφέρω. Τις προάλλες έγραψα ένα ολόκληρο κατεβατό (στο άλλο μπλόγκ) για μια μαγική νύχτα που πέρασα με μια καταπληκτική κοπέλα  ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια ψιλό μέτρια κατάσταση , έ, και την κοπέλα δεν την λές και ακριβώς καταπληκτική, σε μια συζήτηση π.χ. δέκα λεπτών οι τριάντα προτάσεις ήταν έλα ρε μαν, τι λες ρε μάγκα, μαλάκα δεν το πιστεύω! με άλλα λόγια δεν την λές ακριβώς του γούστου μου αλλά τι να κάνω έπρεπε να ζήσω κάτι, να έχω να λέω.............
δεν ξέρω αν κανένας θα ήθελε να μου μιλάει μετά απο όλα αυτά αλλά θέλω πραγματικά να το σταματήσω. Και σε αυτό το μπλόγκ ενώ απο την αρχή έχω πεί να γράφω μόνο αλήθειες για μένα, την Κυριακή παρασύρθηκα και έβαλα ένα τραγούδι με σχόλιο για να κάνω το κομμάτι μου.......ή καλύτερα να ξεγελάσω την  μοναξιά μου και πόσο πολύ αγαπάω ακόμα την Βούλα. Γι'αυτήν τα κάνω όλα για να μπαίνει και να διαβάζει (το άλλο μπλόγκ) για τις άλλες γκόμενες και να σκέφτεται τι έχασε και να πιστεύει οτι δεν την έχω ανάγκη πια, οτι την ξεπέρασα, οτι ήταν πολύ λίγη και δεν μου άξιζε.....εγώ δεν της αξίζω, εγώ είμαι ο μαλάκας, εγώ δεν φέρθηκα σωστά. Συγχωρέστε με για το ξέσπασμα αλλά είπα οτι θα λέω μόνο αλήθειες εδώ και αυτή είναι η αλήθεια.




τάδε έφη φιλόσοφος

is this desire?

....για την πολύ όμορφη και ξεχωριστή χθεσινή βραδιά....

ο Έρωτας

Νιώθω μεγάλη ανάγκη να μιλήσω για μένα. Μπορεί να θέλω να αμπελοφιλοσοφίσω μπορεί και όχι....δεν ξέρω, θα δείξει.
Νιώθω μια απέραντη μοναξιά, το μυαλό μου γυρνάει συνέχεια σε εικόνες και μυρωδιές του παρελθόντος, σε ο,τι έζησα και πραγματικά δεν είναι λίγα....όμορφα, άσχημα, μαλακίες, αστεία όλα μέσα στη δίνη του μυαλού μου. Θέλω πραγματικά να σταματήσω να γυρνάω στο παρελθόν, να ψάχνω συνέχεια για απαντήσεις στα γιατί, όλα αυτά τα γιατί που δεν μου απάντησες....
Βάζω ενα τζίν και βουλιάζω στο καναπέ ακούγοντας τις μουσικές μου...παίζει Tindersticks....χάνομαι μέσα στη ζάλη του αλκοόλ σιγοτραγουδώντας το κομμάτι που παίζει  'Rented rooms". Κάποιες φορές νιώθω οτι ο χρόνος σταματάει....
Κάποιες φορές σταματάει στις καλές στιγμές και κάποιες άλλες στις κακές, σήμερα δεν ξέρω που θέλω να τον σταματήσω. Νοσταλγώ και θυμώνω ταυτόχρονα, θέλω να θυμάμαι αλλά και να ξεχάσω, θέλω να μείνω εκεί αλλά και να προχωρήσω μπροστά, τα θέλω όλα και τίποτα.
Ένας φίλος μου λέει οτι αυτές τις στιγμές της απόλυτης παράνοιας η παρέα μου συνεχίζει να είναι το ίδιο όμορφη. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό γιατί πραγματικά αυτές τις στιγμές δεν θα ήθελα  να με γνώριζα.
Έχω σηκωθεί και στέκομαι στο παράθυρο. Τραβάω την κουρτίνα για να πάρω μια βαθιά εισπνοή κοιτάζοντας τη θέα. Ανακούφιση. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Στο τέλος του δρόμου βλέπω δύο "πιτσιρίκια", γύρω στα 16, να περπατάνε χερί-χέρι. Κάθομαι και τα παρατηρώ. Μιλάνε, γελάνε, πειράζονται....πόσο όμορφη εικόνα. Σταματάνε μπροστά στην είσοδο της απένατι πολυκατοικίας. Κοιτάζονται και φιλιούνται λές και δεν θα ξανασυντηθούν ποτέ, με λαχτάρα και πάθος. Της χαιδεύει τα μαλλιά και εκείνη ακουμπάει στον ώμο του...¨Ενα τελευταίο φιλί και φεύγει....το αγόρι κάθεται και την κοιτάζει καθώς ανοίγει την πόρτα και λίγο πρίν μπεί μέσα του φωνάζει "σ'αγαπώ" "και εγώ"φωνάζει εκείνος. Μετά απο πέντε λεπτά γυρνάει και φεύγει. Έχει ήδη βγάλει το κινητό του και γράφει, μάλλον μύνημα σε εκείνη συλλογίζομαι  και χαμογελώ. Πόσο όμορφο πράγμα είναι ο έρωτας και ιδιαίτερα ο νεανικός, ο πρώτος έρωτας. Γλυκές αναμνήσεις με πλυμμήρισαν και το χαμόγελο μου έγινε διάπλατο. Θυμήθηκα τη Ν. τι να κάνει άραγε? έχουμε πολύ καιρό να μιλήσουμε, ο πρώτος μου έρωτας, όμορφος, γλυκός και απόλυτος όπως πρέπει να είναι. Την αγαπώ τη Ν. , πάντα θα την αγαπώ. 'Οσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσα χρόνια και να περάσουν πάντα θα την αγαπώ και θα είναι απο τα πιο γλυκά πρόσωπα της ζωής μου.
Ξανά βαθιά εισπνοή. Ανακούφιση. Μπαίνω μέσα, χαμηλώνω τη  μουσική, γεμίζω το ποτήρι. Έχει αλλάξει η διαθεσή μου. Νιώθω πιο ανάλαφρος, αυτή η εικόνα των ερωτευμένων παιδιών με έχει συνεπάρει. Μόνο μια εικόνα. Μια εικόνα γεμάτη νόημα και συναίσθημα. Αυτό είναι τελικά ο έρωτας. Η ανάγκη να χαθείς μεσα σε ένα κόσμο αισθήσεων και συναισθημάτων. Να ακουμπήσεις μια άλλη ύπαρξη, να μοιράστείς τις στγμές σου μαζί της, να ακούσεις, να αφουγραστείς....με την ελπίδα να κρατήσει. Για πάντα αν γίνεται (τι να κάνω?είμαι αθεράπευτα ρομαντικός).
Τα βλέφαρα μου έχουν βαρύνει, ξαπλώνω στο καναπέ και κλείνω τα μάτια μου. Το χαμόγελο επιμένει στα χείλη μου. Χαίρομαι. Η πίστη και η ελπίδα οτι όλα είναι δυνατά έχει ξυπνήσει πάλι μέσα μου. Για όσο κρατήσει γιατί ξέρω καλά οτι θα ξαναπέσω, όπως ξέρω καλά οτι θα σηκωθώ ξανά. Νανουρίζομαι με το "blue moon" των Cowboy junkies.
Ξύπνησα σήμερα το πρωί με την ίδια αίσθηση και το ίδιο χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη. ¨Ηθελα να γράψω όλα όσο ένιωσα χτές βράδυ.......




τάδε έφη φιλόσοφος

Εγώ είμαι άντλας... (όπως λένε τα νήπια)

Θα ξεκινήσω με μια τραγική αλήθεια: πόσοι αλλά πραγματικά πόσοι μαλάκες υπάρχουν αναμεσά μας?(καταλαβαίνεις αγαπημένε αναγνώστη στην προηγούμενη ανάρτηση αναρωτιόμουν για μένα, σήμερα για τους άλλους....έτσι είναι αυτά κύκλους κάνουν....)
Πρίν κάποια χρόνια μιλούσα με έναν φίλο μου. Τον είχε χωρίσει η κοπέλα του και ήταν σε μαύρο χάλι. Δεν έλεγε πολλά αλλά εγω τον καταλάβαινα. Του είπα να πάμε για μπύρες, να μεθύσουμε και να γυρίσουμε το πρωί και μετά κατευθείαν στη δουλειά, όπως κάναμε παλια.....δεν ήθελε....ήθελε μόνο να κάτσουμε σπίτι και να "αράξουμε" όπως έλεγε. Δεν με πείραζε, το βράδυ αυτό ήταν δικό του.
 Βουλιάζαμε στον καναπέ πίνοντας μπύρες και λέγοντας σαχλαμάρες, όταν ξαφνικά σηκώθηκε έκατσε απεναντί μου με κοίταξε στα μάτια και άρχισε να μου μιλάει για όλα αυτά που νιώθει....
 Ήταν λές και ήταν σε παραλήρημα......Ξεκίνησε απο το πόσο καλός και ευαίσθητος άνθρωπος είναι και κατέληξε στο ό,τι έχει ζήσει τη ζωή του με μεγάλη ένταση και ξέρει τι θέλει. Έλεγε, έλεγε, έλεγε μετά απο ένα σημείο και εγώ δεν ξέρω τι έλεγε γιατί ήταν τόσο μεγάλο το παραληρημά του που ενώ μίλαγε για τον εαυτό του στην πραγματικότητα περιέγραφε κάποιον άλλον, μάλλον αυτόν που θα ήθελε να είναι....
 Στη σχέση μας υπάρχει μια σημαντική διαφορά, ηλικιακά τουλάχιστον είμαι  μεγαλύτερος, και επειδή τον γνωρίζω απο πάρα πολύ μικρό (τα σπίτια μας είναι σχεδόν δίπλα) τον ξέρω καλά. Έπρεπε λοιπόν να του πώ την αλήθεια. Ήπια μια γουλιά μπύρα, άναψα ένα τσιγάρο και ξεκίνησα.....
 Νομίζω πρεπει να του μίλαγα για μια ώρα συνεχόμενα γι'αυτό που είναι πραγματικά....σταμάτησα.....με κοίταζε, βούρκωσα(αγαπημένη συνήθεια το βούρκωμα!) σηκώθηκε άνοιξε την πόρτα και έφυγε...
 Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο η μητέρα του, μου είπε να μην τον ενοχλήσω ξανά(!!!!!)....έμεινα στο τηλέφωνο αποσβωλομένος. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και σεβάστηκα την δική του (μπορεί και της μαμάς του) απόφαση.
 Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό λόγω ενός περαστικού που έγινε εχθές. Καθόμουν στη βεράντα μου όταν είδα γύρω στις 10 τον ταδε να μπαίνει σπίτι του, μου φάνηκε αναστατωμένος. Δεν έδωσα σημασία και βυθίστηκα ξανά στις σκέψεις μου όταν ξαφνικά απίστευτες φωνές διέκοψαν την ησυχία της βραδιάς. Ήταν η μητέρα του τάδε σε έξαλη κατάσταση ουρλιάζοντας: Πόσες φορές σου έχω πεί οτι δεν τελειώνουμε μέσα....!!!........
 Ο τάδε ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ένας ευνουχισμένος άνθρώπος ο οποίος θα νομίζει οτι είναι αυτεξούσιος. Θα υπάρχει γύρω μας και αναμεσά μας πουλώντας το παραμύθι που πιστεύει για τον εαυτό του και παντα θα βρίσκονται θύματα να τον πιστέψουν γιατί νομίζει οτι είναι όλα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι. Θα είναι πάντα ο αδικημένος, αυτός που αγάπησε περισσότερο, αυτός που δίνεται άνευ όρων, αυτός που αγαπάει τους φίλους του, αυτός που έχει ζήσει τη ζωή του (!), αυτός,αυτός,αυτός........ο παπιός όπως λέει και η ανηψιά μου.
Δεν έχει σημασία οτι είναι άντρας, θα μπορούσε να είναι και γυναίκα.
(Το θλιβερό στην υπόθεση είναι οτι ουτε να γαμήσει δεν μπορεί χωρίς την συναίνεση της μανούλας).....
και ο νοών νοείτω.....





τάδε έφη φιλόσοφος

Ο κύριος Μαλάκας

Πόσο μαλάκας μπορεί να είμαι?
Αυτό το ερώτημα με βασανίζει μέρες τώρα....μπορεί και χρόνια.....απλά τώρα βγήκε στην επιφάνεια και είναι τόσο έντονο και βασανιστικό που πραγματικά διψάω για μια απάντηση.
Καθώς περπατούσα προχτές (αγαπημένη συνήθεια) σκεφτόμουν, σκεφτόμουν ασταμάτητα και μια ανεξέλεκτη οργή ξαφνικά με συνεπήρε. Κοίταζα παντού γύρω μου ψάχνοντας κάποιον να τα βάλω (κανα μιγόχεσμα μεταξύ μας, μην τις έτρωγα κιόλας) αλλά τίποτα. Λές και όλοι οι κοντοί και οι μισοριξιές είχαν κρυφτεί. Συνέχιζα να περπατώ χωρίς να ξέρω που πηγαίνω (κι άλλη αγαπημένη συνήθεια).....
κάποια στιγμή κουράστηκα, άνθρωπος είμαι και εγώ, πόσο περπάτημα πια και αποφάσισα να πάρω το δρόμο της επιστροφής (όχι με τα πόδια βέβαια, μαλάκας είμαι?α συγνώμη ξέχασα αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί ακόμα).
Μπήκα στο αγαπημένο μου όχημα και έβαλα cd Πρωτοψάλτη, ακριβό μου διθέσιο καλό μου αμάξι, όπως λέει και ο στίχος. Ταίριαζε γάντι με κάποιες μικρές διαφορες βέβαια (το δικό μου είναι ένα γιούγκο, συλλεκτικό κομμάτι, εγώ το έχω και κάτι ετοιμοθάνανοι παπούδες 200χρόνων, με φουλ ομως ηχοσύστημα δικέ μου, φιμε τζάμι, τουρμπάτι μηχανή, τελική 100χλμ.άσε άλλη φάση σου λέω). Τελοσπάντων, για να μην τα πολυλέμε για τα αυτοκίνητα γιατί είναι αντικείμενα και όπως έχω ξαναπεί εμένα με ενδιαφέρει ο άνθρωπος και οι προβληματισμοί του, όπως οι δικοί μου καλή ώρα, μπήκα στο μωρό και είπα :τώρα είμαστε οι δύο μας, όπως παλιά, θυμάσαι, που ξεχυνώμασταν στους δρόμους και είμασταν ο φόβος και ο τρόμος (έχανε τότε λίγα λάδια, τα φρένα δεν πολυέπιαναν, δεν το περιποιόταν καθόλου ο παππούς μου, όταν όμως έπεσε στα χέρια μου το μωρό μίλησε). Βούρκωσα απο τις αναμνήσεις που έχω μοιραστεί με το μωρό αλλά δεν άφησα αυτό το συναίσθημα να με παρασύρει. Βάζω πέμπτη θυμωμένος πια και σαρώνω την εθνική.
Είμαι σε έκσταση, τα έχω δώσω όλα, τα άλογα του μωρού χλιμιντρίζουν......όταν ξαφνικά βλέπω κολλημένο απο πίσω μου έναν γελοίο να μου αναβοσβήνει τα φώτα....είμαι πια στα κόκκινα, έχω ξεφύγει, δεν σταματάω όμως, ή όλα ή τίποτα. Μπροστά εγώ απο πίσω μου αυτός αναβοσβήνοντας τα φώτα συνέχεια.....ξαφνικά κόβει το τιμόνι και έρχεται δίπλα μου...είμαι έτοιμος για την μεγάλη κόντρα.....ανοίγω το παράθυρο έχοντας πατημένο τέρμα το  γκάζι και τον ακούω να λέει: Ρε μαλάκα στη δεξιά λωρίδα πάνε τα κάρα.................πατάει μια γκαζιά και εξαφανίζεται.
Έχω μείνει αποσβωλομένος. Τι έγινε τώρα? Απο την ταραχή μου σταματάω σε ένα βενζινάδικο (να βάλω και λίγο αέρα στα λάστιχα). Όλη μου η ύπαρξη  έχει συγλονιστεί. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει καθόλου και μόνο με μια ματιά να με αποκαλεί έτσι....Μαλάκα....ακόμα ηχεί αυτή η λεξη στα αυτιά μου. Έτσι ξαφνικά ξεκίνησε πάλι ο αιώνιος προβληματισμός μου....
Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος? Πόσα μπορεί να καταλάβει κάποιος άγνωστος με μια ματιά που θα σου ρίξει? Πόσοι προβληματισμοί μπορεί να με βασανίζουν καθημερινά? Πόσα περπάτημα θα ρίξω ακόμα? Πόσες φορές θα πάω στην τουαλέτα απο το χαλασμένο γάλα που ήπια? Πόσες φορές θα ρευτώ αυτό το σουβλάκι με  τζατζίκι?Πόσο θα βρωμάω μετά απο το σκόρδο? Πόσο κάνει 1+1? Πώς με λένε? Που πάω? Ποιός είμαι?........και στην τελική πόσο μαλάκας είμαι?




τάδε έφη φιλόσοφος

Ο Σάκης

Νιώθω πολύ κουρασμένος. Οι σκέψεις με βαραίνουν, τα λόγια πιο πολύ...πάλι χάνομαι στα παράξενα παιχνίδια που παίζει το μυαλό μου.
Πέρασα ένα γεμάτο καλοκαίρι. Ξεκουράστηκα, μέθυσα, αγάπησα και αγαπήθηκα αλλά μόνο εγώ. Ο Σάκης όχι. Μην μπερδεύεσαι αγαπημένε μου αναγνώστη δεν είμαι γκέι (σου έχω αποδείξει άλλωστε πόσες κατακτήσεις έχω). Ο Σάκης είναι το άλλο μου εγώ ή καλύτερα ο άλλος μου εαυτός.
Χρόνια τώρα έχουμε αυτό το πρόβλημα. Κάθε φορά που περνάω καλά, κάθε φορά που μου αρέσει κάτι ο Σάκης διαφωνεί ή κάνει τα πάντα να μου χαλάσει τη διάθεση. Το αποτέλεσμα να τσακωνόμαστε. Δεν μπορώ άλλους καυγάδες. Δεν γίνεται κάθε βράδυ να πρέπει να του εξηγώ γιατί είπα το ένα και το άλλο, γιατί έκανα αυτό και όχι εκείνο. Συνέχεια ένα γιατί. Ένα αναπάντητο "γιατί" διότι πολλές φορές δεν  μου απαντάει, μου κάνει μούτρα και εκεί είναι που πρέπει να μας ξεπεράσω και τους δύο για να καταλάβει.
Νομίζω οτι με ζηλεύει γιατί έχω φτάσει σε ένα σημείο να με γνωρίζω τόσο καλά και αυτός απο την τεμπελιά που τον δέρνει δεν έχει καταλάβει τίποτα. Ατελείωτα βράδια έχω κάτσει να του εξηγήσω οτι απο τη στιγμή που συνυπάρχουμε καλώς ή κακώς στο ίδιο σώμα θα πρέπει να καταλάβει και αυτός κάποια πράγματα, να κάνει κάποιες υποχωρήσεις, τίποτα, χαμένος κόπος. Δείχνει να συμφωνεί μαζί  μου αλλά μετά απο μερικές μέρες πάλι τα ίδια.
Αυτό όμως που πραγματικά με έχει θυμώσει πια είναι οτι κάνει τα πάντα να μου χαλάσει την καλή εικόνα που έχω.Την καλοσύνη και την γλυκύτητα που έχω την ζηλεύει θανάσιμα. Γιατί εκεί έχω καταλήξει οτι με ζηλεύει. Πόσες φορές δεν του έχω κάνει τα χατίρια, δεν τον έχω κανακέψει, τίποτα, δεν εκτιμά τίποτα. Προσπαθεί συνέχεια να καταλάβει περισσότερο χώρο για να φαίνεται εκείνος, να κάνει ό,τι τρέλα του έρχεται κατα νού και μετά να μαζεύεται και να πρέπει εγω να απολογηθώ. Τόσο κότα είναι. Είμαι πραγματικά πολύ θυμωμένος μαζί του!
Είναι μια περίεργη σχέση αγάπης και μίσους. Με προβληματίζει όμως διότι έρχεται σε κόντρα σε αυτή την βαθιά γνώση που έχω για τον εαυτό μου. Τον συγκεκριμένο κύριο Σάκη είναι σαν να μην το γνωρίζω..............και τώρα που το καλοσκέφτομαι μάλλον έτσι θα συνεχίσω, τι σχέση έχω εγώ άλλωστε με αυτόν τον κύριο, ουδεμία! Απλά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω οτι αν ποτέ πέσει στο δρόμο σας να καταλάβετε οτι δεν είμαι εγώ αλλά ο άλλος, αυτός ο Σάκης. Και για να ανακεφαλαιώσουμε εγώ είμαι καλός, ευαίσθητος, κυρίως έξυπνος, μετριόφρων που ψάχνω συνέχεια την παιδική ανεμελιά και ο Σάκης είναι εγκεφαλικά λοβοτομημένος, ανίκανος να αναλάβει τις ευθύνες των πράξεών του και κυρίως με ζηλεύει.





τάδε έφη φιλόσοφος

Τα χάπια μου...και ένα ταξί να φύγω

............αποφάσισα να αφήσω τον τίτλο για το τέλος. Να αφήσω τα λόγια να με παρασύρουν και να μου υποδείξουν την συνέχεια αυτής της ιστορίας.
Σήμερα ήμουν στην θάλασσα και σκεφτόμουν τα λόγια μιας  καλής και σοφής φίλης μου. Χτές μιλήσαμε μετά απο αρκετό καιρό, έλειπε εκείνη για διακοπές μετά εγώ, τελοσπάτνων κάναμε καιρό να τα πούμε πραγματικά όπως εμείς οι δύο ξέρουμε. Λοιπόν, αυτη η φίλη μου είπε μια απίθανη ιστορία για έναν τρελό έρωτα που έζησε στις διακοπές της. Μου μιλούσε με τις ώρες για αυτήν την αιθέρια ύπαρξη που την  συνεπήρε και την γέμισε με αισιοδοξία και ελπίδα οτι ο έρωτας ζεί και υπάρχουν αγνοί και καλοί ανθρωποι σαν και εκείνη. Όση ώρα μου μιλούσε δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια απο πάνω της, έλαμπε σαν τον ήλιο. Η ενέργεια που εξέπεμπε ήταν μαγική....Ήταν τόσο παραστατική σε αυτά που περιέγραφε που ένιωθα σα να τα ζούσα και εγώ εκείνη τη στιγμή!Ήμουν τόσο χαρούμενος για την φίλη μου και για να είμαι ειλικρινής και για τον εαυτό μου γιατί μου ξανά έδινε την ελπίδα οτι ο έρωτας υπάρχει, δεν είναι μια ουτοπία των παιδικών μας χρόνων......
Πέρασαν πολλές ώρες, θα μπορούσε να γράψει και βιβλίο, τόσο μεγάλη ήταν η ιστορία της, δεν με πείραζε όμως, ήταν η φιλή μου και ήθελα πραγματικά να την ακούσω, ήθελα πραγαμτικά να της αφιερώσω όλο τον χρόνο για να ακούσω μόνο την δική της ιστορία....δεν ήθελα να πώ τίποτα, τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό απο εκείνη και ό,τι έζησε αυτό το καλοκαίρι...
Βγήκαμε στο κήπο να περπατήσουμε και να κάνω ένα τσιγάρο καθώς εκείνη συνέχιζε να μου διηγείται αυτόν τον ανεπανάληπτο έρωτα. Ο ζεστός ήλιος μας έλουζε διακριτικά και τα λόγια πια είχαν πάρει μια άλλη διάσταση σχεδόν μεταφυσική. Ζούσα μέσα απο τα λόγια της!Δίψαγα για αυτη την ενέργεια, τόσο φωτεινή και λαμπερή ήταν που δάκρυσα...
 Με είδε, τράβηξε τα μαλλιά απο το μετωπό μου και με φίλησε στα μάτια. Ο χρόνος μας τελείωνε, ο κύριος με τη λευκή στολή μας πλησίαζε...ήξερα οτι θα κάνω καιρό να την δώ πάλι!
Γύρισε και μου ψιθύρισε κάτι, δεν το άκουσα καλά, πιο δυνατά της είπα. Ο κύριος μας είχε φτάσει, ήταν η ώρα να πάει να ξεκουραστεί. Εκείνη γύρισε και με κοίταξε με αυτά τα μεγάλα εκφραστικά μάτια της και μου έγνεψε αντίο. Απομακρυνόταν. Απόμεινα με τον κύριο με τη λευκή στολή, ο οποίος με κοίταζε με απορία. Με ρώτησε αν η φίλη μου μου είπε για τον τρελό έρωτα που είχε ζήσει, του απάντησα ναι και χαμογέλασα, ξαφνιάστηκε. Με ρώτησε αν γνωρίζω που βρίσκομαι, του απάντησα στο κήπο. Ναι, αλλά σε ποιο κήπο μου είπε, ξαφνιάστηκα. Και συνέχισε αποφασιστικά: Κύριε είστε στο κήπο του ψυχιατρείου, η κ.Τάδε (δεν θέλω να την εκθέσω) νοσηλεύτηκε στις αρχές Αυγούστου με έντονο παραλήρημα για ξέφρενους έρωτες που έχει ζήσει, η διάγνωση είναι σχιζοειδής προσωπικότητα. Αυτό όμως που πραγματικά με τρομάζει είναι οτι εσείς δεν γνωρίζετε που είστε!Μήπως να περάσετε μέσα να τα πούμε και με εσάς λιγάκι?
Τον κοίταξα με οίκτο (όπως τον άλλο κύριο στις διακοπές μου) είναι δυνατόν? Τι άνθρωποι!Τι άξεστοι άνθρωποι! Έχω σοβαρές υποψίες οτι αυτός ο κύριος με την λευκή στολή δεν ήξερε τι του γινόταν! Έφυγα απο τον πανέμορφο κήπο γεμάτος ελπίδα αλλά και ανακούφιση οτι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι σαν τη φίλη μου. Η αλήθεια είναι οτι όταν πρωτοέφτασα για να την συναντήσω μου έκανε μια εντύπωση το κτίριο αλλά με καθυσήχασε η φίλη μου οτι ήταν ένα πολύ γνωστό και μπαρόκ ξενοδοχείο. Τώρα που σκέφτομαι αυτόν τον κύριο τον λυπάμαι πραγματικά.....
 Της έστειλα μήνυμα στο κινητό οτι περιμένω να γράψει όλη την ιστορία της στο blog της. Είναι κρίμα να μη  μοιραστεί την εμπειρία της με όλο τον κόσμο.



τάδε έφη φιλόσοφος

Διακοπές

Πόσο όμορφο είναι το καλοκαίρι...σε μαγεύει, σε ταξιδεύει, σε αναζωογονεί και σου δίνει δυνάμεις να αντιμετωπίσεις το χειμώνα που έρχεται. Εγώ όμως δεν φοβάμαι, βρίσκομαι εκεί που ακριβώς θέλω να είμαι...ζω την πιο σημαντική στιγμή της ζωής μου, είμαι με τους φίλους μου, αυτό το πολύτιμο δώρο που λίγοι ανθρωποι μπορούν να εκτιμήσουν!
Το μυαλό μου παίζει κάποιες φορές κάποια παιχνίδια, όπως σήμερα, σα να υπάρχει κάτι πιο σημαντικό απο αυτό που βιώνω αυτή τη στιγμή...σταματάω και προσπαθώ να αφουγκραστώ την ύπαρξή μου για να ξεδιαλύνω τι είναι αυτό...προσπαθώ, προσπαθώ, προσπαθώ αλλά τίποτα...μάλλον με έχουν παραφουσκώσει οι μπύρες που ήπια το μεσημέρι.
Η ησυχία είναι αυτό ακριβώς που αναζητώ και ευγνωμονώ όλη την πλάση που μου δίνει αυτή τη δυνατότητα. Θέλω το κεφάλι μου να καθαρίσει απο όλα, αυτή η μελαγχολία που τόσο καιρό με βασανίζει θέλω να εξαφανιστεί και να νιώσω πάλι αυτό το ανέμελο πλάσμα που ήμουν παλιά. Καλά μου έλεγε η μανούλα να προσέχω τη σιλουέτα μου όλο το χειμώνα και να τώρα βιώνω τα αποτελέσματα: κοιλιές και πλαδαρότητα.Αυτή η κατάσταση μου έχει συντρίψει την ψυχολογία αλλά πραγματικά θέλω να τη διώξω μακριά.Δεν θέλω να χάνομαι σε τέτοιες μικρότητες. Υπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα απο την εμφάνισή μου, όπως να μην είχα αυτούς τους τόσο καλούς φίλους να μου συμπαραστέκονται ακόμα και τώρα που είμαι σε αυτή την κατάσταση λέγοντας μου τα καλύτερα λόγια: οτι συνεχίζω να είμαι το ίδιο θελκτικός και σπάνιος όπως παλιά! Δεν τους πιστεύω γιατί είμαι και μετριόφρων αλλά καταλαβαίνω την αγάπη τους μέσα απο τα λόγια τους.
Φοβάμαι μήπως δεν καταφέρω να σας ανταποδώσω μια μέρα την καλοσύνη σας, μήπως δεν αξίζω όλη αυτή την αγάπη...
(απο μικρό παιδί με χαρακτηρίζει η μετριοφροσύνη,  όπως μου έλεγαν και οι γονείς μου είναι μια απο τις σπάνιες αρετές μου...αχ πόσα χρωστάω σε αυτούς τους ανθρώπους!)
Μένουν λίγες μέρες ακόμα πρίν επιστρέψω στη βάση μου και αναλωθώ πάλι  στην μιζέρια της καθημερινότητας. Σαν όνειρο μου φαίνονται αυτές οι μέρες, ένα όνειρο που δεν θέλω να ξυπνήσω...
Τις διώχνω αυτές τις σκέψεις γιατί ακόμα έχω μέρες μπροστά μου να ζήσω και να γευτώ καινούργια πράγματα και εμπειρίες για να επιστρέψω μετά και να τις εκμυστηρευτώ σε όλους εσάς τους μπλογκοφίλους μου.................................................................................................(μεγάλη παύση)
........................................................................................................................................................
μόλις τώρα είχα μια συνομιλία με έναν κύριο στη διπλανή ξαπλώστρα. Τι πεζός που είναι ο κόσμος και πραγματικά στενόμυαλος! Ήθελε λέει να μου πιάσει την κουβέντα μέρες τώρα γιατί με έβλεπε μόνο συνέχεια στην ίδια ξαπλώστρα (έχω και μερικά κολλήματα για να έρχοναι σε ισορροπια με τα προτερήματα μου, όταν μου αρέσει μια θέση θέλω να κάθομαι συνέχεια στην ίδια, γιαυτό έρχομαι απο νωρίς μη μου την πάρει κάποιος άλλος) μαζί με το λάπτοπ μου να γράφω συνέχεια, να γελάω και να τσουγκρίζω τις μπύρες πάνω του και του έκανε τρομερη εντύπωση που ήμουν έτσι μόνος και είχαν πεταχτει τα μάτια μου στην οθόνη και ξεκίνησε να μου λέει κάτι βλακείες για το που είναι η παρέα μου και γιατί ένας νέος άνθρωπος κάθεται με τις ώρες μαζί με το λάπτοπ του, τα πίνει και κάθε τόσο το κερνάει και σφηνάκι....απογοητεύτηκα, τον κοίταζα γεμάτος οίκτο και περιφρόνηση. Ήθελα να του πώ πόσο βαθιά νυχτωμένος είσαι καλέ μου άνθρωπε μέσα στην απόλυτη κενότητα της υπαρξής σου...δεν το έκανα όμως, δεν μου το επιτρέπει η αγωγή μου απλά κάθισα στωικά να του εξηγήσω οτι είμαι μαζί με τους φίλους μου και όχι μόνο με αυτούς αλλα και με τις γκόμενες μου που με φλερτάρουν συνέχεια γιαυτό και κάθε λίγο και λιγάκι κερνάω σφινάκια όχι το λάπτοπ (κουτέ υπάνθρωπε). Συνέχισε να λέει κάτι ακαταλαβίστικα αλλά δεν του έδωσα σημασία. Τι να εξηγήσω τώρα σε αυτόν για το μεγαλείο αυτού του μέσου που μας φέρνει πιο κοντά και μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας, τις σκέψεις μας, τις στιγμές μας....
Σας αφήνω προς το παρόν, θα τα πούμε το βράδυ κατά τις 12 στο γνωστό μπάρ, θα πάω απο νωρίς για να πιάσω τη θέση μου να έχω να ακουμπήσω και το λάπτοπ....σήμερα έχω κέφι για τρελό ξεφάντωμα και μεθύσι και δεν δέχομαι να λείπει κανένας σας απο την παρέα...έλα να συγχρονιστούμε όλοι με το τρία να κατεβάσουμε το σφηνάκι, αυτός ο γύρος κερασμένος απο εμένα!1,2,3...στην υγειά μας! το δικό μου ήταν τεκίλα το δικό σας?

τάδε έφη φιλόσοφος


 

Η γκαζόζα...

Βρίσκομαι στην απέραντη παραλία με συντροφιά το ημίφως του μισογεμάτου φεγγαριού.

Περπατάω....χωρίς να γνωρίζω ακριβώς την κατεύθυνση. Όλο μου το είναι έχει χαθεί μέσα στη σιωπηλή αυτή διαδρομή. Είμαι μια μοναχική ύπαρξη μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Ή μήπως δεν είμαι....?

Το μυαλό μου βρίσκεται σε μια γλυκιά σύγχυση. Αναμνήσεις πλημμυρίζουν τη σκέψη μου και καθώς κλείνω τα μάτια, για μια στιγμή μονάχα. Νιώθω ένα καυτό συναίσθημα, σαν μια αγκαλιά να μου τυλίγει  όλο μου το σώμα και να με φουσκώνει. Μπερδεύομαι, νομίζω ότι είσαι εσύ αυτός ο άγνωστος μα συνάμα και γνωστός που έφυγες έτσι ξαφνικά όπως ήρθες. Αυτό το μπέρδεμα μέσα στο ταλαιπωρημένο μυαλό μου από όλα τα "γιατί" που το πλημμυρίζουν κρατάει για πολύ λίγο....ήταν μια καούρα στο στομάχι μου, έφαγα βαριά το μεσημέρι, πατάτες με μοσχαράκι γιαχνί, όνειρο, μια πανδαισία γεύσεων και αισθήσεων...

Συνεχίζω την σιωπηλή  διαδρομή μου και να ξάφνου μπροστά μου μια καντίνα, σαν όαση μου φάνηκε, αγοράζω μια γκαζόζα,να βοηθήσει στην καούρα....συνεχίζω το δρόμο μου.Καθώς πίνω με βουλιμία την γκαζόζα, έχει αρχίσει να με κουράζει αυτή η καούρα, ξυπνάνε μνήμες απο το παρελθόν. Πόσα αγαπημένα πρόσωπα, πόσα γέλια. Θυμήθηκα πότε ήπια την πρώτη μου γκαζόζα. Παρέα με τον παππού μου, στο αγαπημένο του καφενείο στο χωριό κάτω απο τον πλάτανο. Αυτή ακριβώς τη στιγμή μου φανερώθηκε μια αλήθεια, απο τις πολλές που εύχομαι να ξεπηδήσουν σαν ένας μαγικός χορός μπροστά μου: γιατί πάντα συγκινούμε όταν βλέπω έναν πλάτανο. Τι σου είναι το μυαλό, τι παιχνίδια μπορεί να σου παίξει...

Έχω πιεί και την τελευταία γουλιά, ευτυχώς η καούρα υποχώρησε αισθητά, δεν θέλω να με μπερδέψει άλλο και να με αφήσει να νιώσω την ομορφιά του τοπίου καθώς το απαλό κυματάκι της ακρογιαλιάς γαργαλάει τις πατούσες μου σε κάθε βήμα μου.

Έχω κουραστεί πια, λίγο το περπάτημα, λίγο η καούρα, μου έχουν δημιουργήσει την ανάγκη να ξαποστάσω εδώ χάμω, στην παραλία, να αφήσω και τον τελευταίο κόκκο άμμου να αγγίξει το ταλαιπωρημένο μου κορμί. Κοιτάζω τα αστέρια και χάνομαι σε αυτό το αστρικό ταξίδι της ψυχής. Πόσο όμορφα είναι να νιώθεις παιδί, να νιώθεις αυτή την σπάνια ανεμελιά που έχουν αυτά τα παιδικά χρόνια. Πόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη νιώθω όταν συναντώ ανθρώπους με αυτό το χάρισμα. Και πραγματικά ένα δάκρυ κυλάει στο κουρασμένο πρόσωπο μου καθώς συνειδητοποιώ άλλη μια αλήθεια: υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στη ζωή μου, όχι πολλοί, αλλά υπάρχουν. Είμαι ευγνώμων!

 Δεν κρατάει όμως πολύ αυτό το απίστευτα σπάνιο και μοναδικό συναίσθημα και ένας πόνος, βαθύς με κυριεύει. Νιώθω χαμένος, αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνει αυτό τώρα, αυτή τη μαγική στιγμή. Γιατί θα πρέπει σε κάθε χαρά να υπάρχει κάπου κρυμμένος και ο πόνος...

με έπιασε κόψιμο, η γκαζόζα έκανε πολύ καλή δουλειά αλλά το μέρος είναι ακατάλληλο. Πρέπει να βρώ ένα σημείο  διότι ο πόνος είναι αβάσταχτος και νιώθω ότι απο στιγμή σε στιγμή θα γίνει το μοιραίο και θα εκτοξευθούν όλα...η οικολογική μου συνείδηση δεν με αφήνει να το κάνω επιτόπου....τρέχω, τρέχω να φύγω μακριά απο όλους και απο όλα. Φεύγω και ξεκινάω την αναζήτηση, μαζί μου έχω οτι χρειάζομαι, ένα πακέτο χαρτομάντιλα, που τυχαία είχα πάρει μαζί μου απο την αρχή της περιπλάνησης μου για να σκουπίζω τα δάκρυά μου και την θέληση για να πετύχω το στόχο μου.

Είμαι τυχερός βρίσκω ένα ξέφωτο με κάτι θάμνους, κρύβομαι πίσω απο έναν, όπως το παιδί που μόλις έχει κάνει την αταξία. Ξελαφρώνω....

Πια νιώθω πιο δυνατός, πιο ανάλαφρος, έτοιμος να αντιμετωπίσω ό,τι έρθει στο διάβα μου. Η ζωή είναι τελικά γεμάτη εκπλήξεις και αναπάντεχες στιγμές που πάντα έχουν να σου διδάξουν κάτι.   

Τάδε έφη Φιλόσοφος