Είναι πολύ συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους να ανοίγουν την ψυχή τους, να μην φοβούνται να τσαλακωθούν μπροστά στα μάτια σου. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω πόσο αδύναμοι, και θα μπορούσα να πώ ίσως και ίδιοι, γινόμαστε όλοι απένατι στο πόνο. Η βασική διαφορά έγκυται στον τρόπο που τον εκφράζει ο καθένας....
Δεν έχω αμφισβητήσει ποτέ οποιοδήποτε συναίσθημα υποστηρίζει κάποιος οτι νιώθει. Ανεξάρτητα με το αν το καταλαβαίνω ή όχι σε καμία περίπτωση δεν έχω το δικαίωμα να το αμφισβητήσω. Βέβαια αυτή η σκέψη παύει να ισχύει όταν ο "άλλος" ξεπερνάει τα όρια και πάυει να σέβεται την υπαρξή μου, όχι απαραίτητα γιατί χρησιμοποιεί βωμολοχίες ή κρατάει αρνητική σταση απεναντί μου αλλά γιατί απλά δεν σέβεται την επιθυμία μου όσο αντίθετη και αν είναι απο αυτό που ο ίδιος επιθυμεί.
Όπως σχεδόν πάντα το "έναυσμα" και για αυτή την ιστορία ήταν μια κουβέντα που έκανα το σκ με αγαπημένο πρόσωπο και μέσα απο αυτή θυμήθηκα μια δική μου ιστορία.
Ο έρωτας είναι μια συναισθηματική κατάσταση που πιστεύω απόλυτα οτι εξαρτάται, εκτός απο την χημεία μεταξύ των δύο ατόμων, και απο το νοητικό και πνευματικό επιπεδό τους. Το σεξ είναι η σωματική επαφή μεταξύ των δύο (για κάποιους μπορεί και τριών, τεσσάρων κ.τ.λ) ατόμων που εμπλέκονται σε σχέση ή μη. Η αγάπη είναι μια πολύ μεγάλη κουβέντα που περικλύει πολλά, ίσως γι'αυτό το λόγο είναι και τόσο σημαντική (τουλάχιστον για εμένα). Τη λέξη "σ'αγαπώ" την έχω χρησιμποποιήσει ελάχιστες φορές μέχρι σήμερα στη ζωή μου, παράδοξο θα μου πείς για ένα άτομο ευαίσθητο και ρομαντικό σαν και εμένα. Θεωρώ οτι η αγάπη δεν είναι λόγια. εκτός και αν είσαι ποιητής ή συγγραφέας, για τους "κοινούς" ανθρώπους σαν εμάς είναι πράξεις. Το ίδιο και ο έρωτας. Μπορείς να πείς βαρύγδουπα λόγια αλλά αν δεν είσαι εκεί χάνουν την αξία τους. Ο καλύτερος συνδυασμός για μένα είναι τα λόγια τα οποία συνοδεύονται απο πράξεις.
Πρίν κάποια χρόνια ήμουν μαζί με έναν άνθρωπο (γυναίκα εννοώ) για περίπου δύο χρόνια. Να σημειώσω οτι μέσα στις σχέσεις έχω μια "μαγική" ικανότητα επειδή μέχρι σήμερα δεν έχω βρεί αυτο που θέλω να την τροφοδοτώ πλάθωντας την στο μυαλό μου, απο το ελάχιστο που θα δώ στον άλλο να χτίζω μια ολόκληρη ιστορία. Δεν εννοώ οτι δεν είχα κανένα κοινό μαζί της απλά μπορεί να είναι κάποια στοιχεία, σημαντικά βέβαια, όπως η καλοσύνη και η ευγένεια. Έτσι και εκείνη τη φορά.
Ήταν μια πολύ γλυκιά και ευγενική κοπέλα, έξυπνη και δραστήρια. Είχε κοινωνικές ευαισθησίες, άποψη και αξίες. Το γεγονός οτι μπορούσαμε να συζητάμε απο τις πρώτες φορές που βγήκαμε ήταν καταλυτικό για να προβώ εντέλει στο μεγάλο βήμα να δημιουργήσω μαζί της συντροφική-ερωτική σχέση. Μειονεκτήματα υπήρχαν, όπως πάντα, π.χ.δεν ακούγαμε την ίδια μουσική, δεν μας άρεσε το ίδιο είδος ταινιών κινηματογράφου, δεν μπορούσε πάντα να καταλάβει την μελαγχολία μου (προς το τέλος ειδικά καθόλου, είχα φτάσει να πνίγομαι και να σκάω μέσα σε όλο αυτο). Τελοσπάντων, οι πρώτοι έξι μήνες ήταν πολύ όμορφοι γιατί μπορούσαμε να μιλάμε. Συζήταγα μαζί της ο,τι με απασχολούσε, απο το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο, απο το τι νιώθω μέχρι τι συμβαίνει στο κόσμο και επειδή επικοινωνούσαμε θεωρούσα οτι ένα σημαντικό κομμάτι ήταν καλλυμένο σε συνάρτηση και με την σεξουαλική μας ζωή η οποία ήταν πάρα πολύ καλή (σημαντικό για μια ερωτική σχέση). Τα υπόλοιπα που μου άρεσαν τα έκανα μόνος μου. Καθώς όμως οι μήνες περνούσαν και συνέβεναν και διάφορα πράγματα μεταξύ μας μέσα στην καθημερινότητα αρχίσαμε να δυσανασχετούμε. Είχε κουραστεί που έλεγα συνέχεια "όχι" σε ό,τι μου πρότεινε να κάνουμε (βαριόμουν τα μερη που της άρεσαν) και που προτιμούσα να κάθομαι μόνος μου τόσες ώρες. Η αλήθεια είναι οτι αυτό που ξέρω πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια είναι να νιώθω μονος μου και όταν επιβεβαιώθηκε οτι και σε αυτή τη σχέση είμαι μόνος άρχισα να κλείνομαι σαν το στρείδι. Της είχα μιλήσει και μου είχε μιλήσει για το πως νιώθουμε και πάντα στο τέλος υπήρχε ένα "κενό" το οποίο το έβλεπα μόνο εγώ. Δεν πιστεύω οτι αυτό συνέβαινε γιατί δεν είχαμε τα ίδια ενδιαφέρονται κυρίως νομίζω ήταν οτι δεν είχαμε ψυχική επαφή και σε συνδιασμό με όλα τα άλλα είχε αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα στο τέλος.
Αυτό όμως που μου έκανε τεράστια εντύπωση ήταν οτι όταν χωρίσαμε δεν φανταζόμουν ποτέ την τεράστια απόκλειση συναισθημάτων που έδειξε σε σχέση με όταν είμασταν μαζί. Ενώ τα είχαμε συζητήσει άπειρες φορές (είμαι της συζήτησης πως να το κάνουμε), είχα φτάσει στο σημείο να βγαίνουμε για φαγητό και να μην έχω τίποτα να πώ αλλά και ό,τι μου έλεγε να μου είναι αδιάφορο. Σταματήσαμε να συζητάμε, μετά απο λίγο σταματήσαμε και να κάνουμε σέξ (μια φορά στο τόσο) ε, νομίζω οτι πια ήταν ξεκάθαρο τουλάχιστον για μένα. Γινόταν η μια συζήτηση μετά την άλλη και κάθε φορά σοκαριζόμουν και περισσότερο. Είναι εντυπωσιακή η ικανότητα του ανθρώπου να προσαρμόζεται.Όσες φορές της είχα πεί πως νιώθω μου απάνταγε οτι όλα θα αλλάξουν. Αυτό βέβαια δεν συνεβαινε ποτέ. Και όταν μια μέρα της είπα οριστηκα οτι θέλω να χωρίσουμε ξεκίνησε το δράμα (ν.2 γιατί ζούσαμε ούτως ή άλλως ένα δράμα). Ατελείωτα τηλέφωνα και μυνήματα. Με πίεζε αφόρητα και προσπαθούσε να μου δημιουργήσει οποιαδήποτε ενοχή ήταν δυνατόν. Ισχυριζόταν οτι έκλεγε παντού, την ώρα που οδηγαέι, που δουλεύει, που πλένει τα πιάτα, που κάνει μπάνιο κ.τ.λ. Μου ήταν αδύνατο να το πιστέψω διότι ούτε τα μισά δεν έκανε απο αυτά που μου έλεγε ούτε οταν είμασταν μαζί. Παράνοια με λίγα λόγια.Και όταν κάποια στιγμή γύρισα και της είπα οτι καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθει και ειλικρινά μακάρι να μπορούσα να το αλλάξω και οτι και εγώ νιώθω την απόλυτη ματαίωση και απογοήτευση αλλα δεν την φορτώνω συναισθηματικά μου απάντησε :΄'Εγώ σε αγαπώ αλλά εσύ δεν νομίζω να έχεις αγαπήσει ποτέ".
Κάποιες φορές σκέφτομαι οτι ίσως είναι πιο ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που εκδηλώνουν ό,τι νιώθουν αδιαφορώντας τελείως για το πως νιώθουν οι άλλοι. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω και ιδιαίτερα στο πόνο, είμαι πάντα σιωπηλός. Κλείνομαι στον εαυτό μου όπως το πληγωμένο ζώο που γλύφει τις πληγές του μέχρι να τις γιατρέψει, αν τα καταφέρει.
