Η ιστορία σήμερα αφορά έναν πρίγκιπα...

Δεν είναι σαν τους άλλους...

δεν έχει πια άλογο αλλά αυτοκίνητο (μπορεί και παπάκι, μικρή σημασία έχει η διαφορά),

δεν φοράει φανταχτερά ρούχα και μπότες αλα ρομπέν των δασών αλλά tshirt, τζίν και all star,

και το κυριότερο απο όλα δεν είναι πια ο ρομαντικός, γλυκός ιππότης που τα βάζει με όλα τα θηρία και ξεπερνάει όλες τις αντιξοότητες για να σώσει τη μια και μοναδική αγαπημένη του αλλά ένας μαλάκας και μισός, απόλυτα ευνουχισμένος, φαντασιόπληκτος που ανα διαστήματα είναι και με κάποια διαφορετική κοπέλα ερωτευμένος, φαινομενικά πνευματώδης αλλά σαφώς με καμία ουσία στο βάθος και ακόμα χειρότερα αν τον βάλεις να αναπτύξει τις ιδέες του εγγράφως. O ίδιος βέβαια έχει την τρομακτική ψευδαίσθηση οτι είναι και πολύ ωραίος τύπος με (τρομακτικά πραγματικά απο την απόλυτη μαλακία) υπαρξιακά ερωτήματα.

Φαντάζομαι κάνει εντύπωση αυτή η έντονη και ξεκάθαρη θέση μου για τους “πρίγκιπες” αλλά δεν είναι εντελώς τυχαία και σίγουρα παίζει καθοριστικό ρόλο το γεγονός οτι είμαι και εγώ άντρας και πραγματικά ντρέπομαι για αυτό το “φαινόμενο”.

Αυτόν τον “πρίγκιπα” κάποια γυναίκα μια φορά (μπορεί και περισσότερες) τον έχει συναντήσει. Εντυπωσιάζει στην αρχή (αυτή η αίσθηση μπορεί να κρατήσει και καιρό, εξαρτάται πόσο μάστορας η καλύτερα βλαχομάστορας είναι ο “πρίγκιπας”), κάποια στιγμή όμως έρχεται η απόλυτη απομυθοποίηση. Συνήθως όταν σφίξουν οι κώλοι και απο τα je t'aime και mon amour έρθουν στην πραγματικότητα. Που η πραγματικότητα περιέχει την καθημερινότητα και ώς επι το πλείστον η καθημερινότητα περιέχει άγχος, υποχρεώσεις, ευθύνες κ.α πολλά που όμως δεν ταιριάζουν σε έναν “πρίγκιπα” . Γιατί στην αμπελοφιλοσοφία ή όταν πίνουμε τα τσίπουρα και γενικώς αράζουμε, όλοι πολύ ωραία τα λέμε, (η αλήθεια είναι οτι ένας “πρίγκιπας” τα λέει καλύτερα, καταλαβαίνεις έχει εντριφήσει στο θέμα) όταν όμως καλείται να αποδείξει πόσο πρίγκιπας-κύριος είναι τότε είναι που χωλαίνει η κατάσταση.

Κάπως έτσι συνέβησαν τα πράγματα.

Αφιερωμένο σε όλους τους "πρίγκιπες" που:

1. Χαλάνε την “πιάτσα” και μετά δυστυχώς πέρνει και εμάς η “μπάλα”
2. Ελπίζω κάποια στιγμή να βρεθούν κάποιοι να τους πάρουν χαμπάρι και να τους ξεμπροστιάσουν (γιατί δυστυχώς μαζεύουν γύρω τους όποιους τελοσπάντων μαζεύουν
   και ζούνε το μύθο τους, βέβαια και αυτοί που είναι γύρω τους κατά 99% δεν ξέρουν με ποιόν έχουν να κάνουν)

Απόλυτη ησυχία.....η αναμονή σκοτώνει και εγώ ακούγωντας μόνο τους χτύπους του ρολογιού περιμένω....

Κάποιες φορές μια στιγμή είναι αρκετή για να σου αλλάξει την θέση σου απέναντι στα πράγματα.

Είναι συγκλονιστικό όταν αντιλαμβάνεσαι την τεράστια συναισθηματική αναπηρία που υπάρχει γύρω σου (ίσως και του ίδιου σου του εαυτού).

Οι άνθρωποι μειωμένης συναισθηματικής αντίληψης επιλέγουν να κατηγορούν όλους τους άλλους εκτός απο τον εαυτό τους. Αντί να εκφράσουν την αγάπη τους, την μετανοιά τους, το λάθος τους ή εστω ακόμα και το σωστό τους επιλέγουν να κρύβονται απο όλους και κυρίως απο τον εαυτό τους.

Αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν να δείξουν κάτι που δεν είναι και παρουσιάζουν τα πράγματα όπως δεν είναι πραγματικά- μέσα τους όμως ξέρουν την αλήθεια.

Παρουσιάζονται συνήθως πονεμένοι, εκείνοι δεν έπραξαν τίποτα λάθος. Συνήθως φταίει ο άλλος, η κοινωνία, η ζωή και δεν ξέρω τι άλλο.

Το λάθος του άλλου το κρίνουν με μεγάλη αυστηρότητα νιώθωντας πάντα προδομένοι, θιγμένοι, απογοητευμένοι. Τα δικά τους λάθη όμως θέλουν οι άλλοι να τα κρίνουν με επιείκια, κατανόηση, ανθρωπιά.

Χρησιμοποιούν με μεγάλη ευκολία προτάσεις όπως : “Εχω κατάθλιψη, δεν θέλω τη ζωή μου”, όταν την ίδια στιγμή γλεντοκοπούν, διασκεδάζουν, γνωρίζουν ανθρώπους. Προφανώς δεν κατανοούν την σοβαρότητα και πως είναι πραγματικά να νιώθεις χαμένος, να χρείζεις ιατρικής βοήθειας γιατί πραγματικά νοσείς απο αυτό το τρομακτικά θλιβερό συναίσθημα. Στεναχώρια όλοι μας έχουμε νιώσει και νιώθουμε όπως και το να έχουμε μετανιώσει και απογοητευτεί απο κάποιες επιλογές μας.

Το να είσαι κύριος του εαυτου σου, το να μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη των πράξεων σου είτε είναι καλές είτε κακές, το να μπορείς να κατανοήσεις οτι κάποιες φορές η ζωή δεν φέρνει στραβά τα πράγματα μόνο απο ατυχία αλλά και γιατί οι ίδιοι βάλαμε το χεράκι μας, το να μπορείς τη στιγμή που κατακλύζεσαι απο ένα συναίσθημα ή σε βομβαρδίζουν οι γύρω σου με τα δικά τους να αποστασιοποιήσαι και να θυμηθείς ποιός είσαι και τι πραγματικά θέλεις είναι πολύ σημαντικό πράγμα.

Σημασία δεν έχει πώς ήρθαν τα πράγματα αλλά γιατί ήρθαν έτσι.

Left behind................

Μυρίζει καλοκαίρι....
μέσα σε αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας και μελαγχολίας που πλανάται πάνω απο τα κεφάλια όλων μας, έρχεται αυτή η εποχή σαν δώρο, να μας αρπάξει και να μας ταρακουνήσει, έστω και για λίγο, έστω κι αν είναι ψευδαίσθηση....
Γεμάτα φεγγάρια,θάλασσα, παραλίες, ξενύχτια, γέλια. Καλοκαίρια ξεγνοιασίας. Καλοκαίρια που ξανανιώνουν.
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για τους ανθρώπους που δεν έχουν "εκκρεμότητες", σαν εμένα καλή ώρα, που η μοναδική μου έγνοια (αν εξαιρέσεις όλα αυτά που συμβαίνουν πια σε αυτη΄την ταλαίπωρη χώρα και είναι μόνιμα και σταθερά καρφωμένα στο κεφάλι μου) είναι το τομάρι μου. Παιδιά, σκυλιά δεν έχω. Ένα καναρίνι μόνο όπου εντάξει δεν είναι και τόσο δυσβάσταχτη ευθύνη. Αν και αυτό το διάστημα με προβληματίζει αν πρέπει να το ξευγαρωσω ή όχι, είναι αυτά που λένε οτι με το που ζευγαρώσει το αρσενικό σταματάει να κελαηδαει. Πολύ φοβάμαι οτι κάτι θέλει να μας πεί η φύση. Who knows? (διότι ομιλούμαι και την αγγλικήν γλώσσαν, τα προσόντα μας καλό είναι να τα δείχνουμε με κάθε ευκαιρία).
Τελοσπάντων, μετά απο όλους αυτούς τους βαρυσήμαντους προβληματισμούς, αποφάσισα να ασχοληθώ και με κάτι άλλο. Με όλους αυτούς που έχουν πραγματικά "υποχρεώσεις" σε αυτή τη ζωή και είναι πραγματικά πέρα βρέχει. Η αλήθεια είναι οτι είμαι βαθιά επηρεασμένος απο αυτό που συνέβει εχτές. Την ώρα που έβλεπα ειδήσης (το ξέρω οτι είναι μαζοχιστικό αλλά πάντα βλέπω λίγο την αρχή και ξεκινάω μετά και βρίζω) βγάζουν στον αέρα τον κύριο απο το χαμόγελο του παιδιού, όπου ο άνθρωπος έκανε έκληση βοήθειας σε όποιον γνώριζε κάτι για ένα τρίχρονο που το είχε αφήσει μόνο του η μάνα του σε μια πλατεία!
Αυτό βέβαια είναι μια περίπτωση. Υπάρχουν βέβαια και άλλες περιπτώσεις εγκατάληψης. Είναι συγκλονιστικό πόσοι πολλοί είναι. Κάτι σαν επιδημία. Και τους βλέπεις βρε παιδί μου και είναι στην κοσμάρα τους. Μαγκιά, αέρισμα και οπίσθιο φιλιστρίνι. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και λές είναι δυνατόν. Πόσο βαθιά έχει γίνει αυτή η λοβοτομή. Καθόλου συνείδηση πια!

[μακάρι το παιδάκι να βρέθηκε. μακάρι να μην συνέβαιναν περιστατικά εγκατάληψης με οποιαδήποτε μορφή. ακόμα και αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις για οποιονδήποτε λόγο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που ξεπερνάς τον εαυτό σου γιατί αυτή η ζωή που υπάρχει είναι το παιδί σου-και δεν αλλάζει ποτέ-ό,τι και να γίνει].