Η εξέγερση.....

Τον παρατηρούσα, ο δυναμισμός και η ενέργεια του με είχε συνεπάρει...

Μίλαγε τόσο αληθινα, για την αδικία, την φτώχεια και τον εξευτελισμό που βιώνει σήμερα αυτός ο τόπος. Με συγκινούσε...

Ήταν ελεύθερος, δεν φοβόταν να εκφράσει την αγανάκτιση του για την πολιτική κατάσταση, να θίξει και να καυτηριάσει όλα τα κακώς κείμενα σε αυτό τον τόπο.

Ήταν ο επαναστάτης...

...χωρίς αλήθεια (γι'αυτό και χρησιμοποιώ το ρήμα σε αόριστο).

Όταν ακούς έναν άνθρωπο να μιλάει τόσο έντονα για την αδικία, να είναι τόσο ευαισθητοποιημένος για κοινωνικά θέματα, να συμπονά και να συμπάσχει τον αδύναμο που αυτή τη στιγμή είναι ο μέσος όρος στη χώρα μας, περιμένεις οτι είναι ένα άτομο που κατά κάποιο τρόπο βιώνει παρόμοιες καταστάσεις και αν όχι, τουλάχιστον έχει αρχές.

Σε καμία περίπτωση δεν περιμένεις ένα “παιδάκι” , στην πραγματικότητα απροβλημάτιστο, που ζει στα βόρεια προάστια και κατεβαίνει στα ανατολικά για να κάνει τα θαλάσσια σπόρ του. Και με τίποτα δεν περιμένεις να μάθεις, στην συνέχεια τυχαία, απο κοινούς γνωστούς πόσο άδικος και βίαιος είναι στις προσωπικές του σχέσεις.

Η απογοήτευση μεγάλη, κυρίως γιατί το να είσαι Άνθρωπος δεν αποδεικνύεται με τα λόγια αλλά με τις πράξεις.

Καλά θα κάνουμε όλοι να έχουμε στο μυαλό μας, γενικά, δύο ρητά, βασικές αρχές του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος:

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ

ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε σένα “φίλε”....επαναστάτη, rockα....

Το "αέρισμα"

Δάκρυα γέμιζαν τα ματιά μου.....η γενναιοδωρία της ήταν τόσο μεγάλη που λέξη δεν μπορούσε να βγεί απο το στόμα μου... την κοίταζα στα μάτια, κάθε της λέξη με ανατριχιαζε, δεν μπορούσα να αντέξω άλλο. Τόσο μεγαλείο κρυμμένο σε έναν άνθρωπο, σε έναν απλό και ταπεινό άνθρωπο, κρυμμένο σε εκείνη! Ένιωθα ευγνωμοσύνη που την γνώρισα...που βρέθηκα δίπλα της, που πέρασε χρόνο μαζί μου. Αλήθεια πόσοι έχουν την τύχη να γνωρίσουν έναν τέτοιο άνθρωπο?  (Η τύχη είναι μια λέξη με διττή σημασία (καλή ή κακή. δεν μπορώ να μην βάλω και δυό γνώσεις που έχω βρε αδερφέ, καταλαβαίνεις. Βέβαια ποτέ δεν θα σε φτάσω με ξεπερνάς, α, όλα κι όλα όμως το σωστό να λέγεται. )συνεχίζω... Ήταν σεμνή, ταπεινή. Στην αρχή, η αλήθεια είναι μπερδεύτηκα, δεν την αναγνώρισα. Είχα καιρό να την δώ και όπως ήταν ντυμένη, με την φουστίτσα μέχρι το γόνατο και το πουκαμισάκι, την πέρασα για "κλητήρα" . Σε πέντε λεπτά θα έβγαινε. Όλα ήταν έτοιμα, φώτα, μακιγιάζ, τελευταία πρόβα πριν την επίσημη έναρξη. Πήρα μια καλή θέση για να την βλέπω καλύτερα, δεν ήθελα να χάσω ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια απο την περφορμανς (performance, διότι μιλάμε και την αγγλικήν γλώσσαν). Η στάση της ήταν ευλαβική (το απαιτούσε ο ρόλος), κράταγε ένα μαντιλάκι και το στριφογύριζε στα δαχτυλά της. Μπήκε στη σκηνή και το υπόλοιπο cast και ξεκίνησε το νταβαντούρι. Το βάρος της παράστασης ήταν επάνω της, οι υπόλοιποι είχαν δυό-τρείς ατάκες. Ίσα-ίσα για να της δίνουν πάσες να συνεχίζει το μονόλογο... Μίλαγε, η προσοχή μας ήταν στραμμένη πάνω της. Ανατρίχιαζα, τι ταλέντο είναι αυτό, σκεφτόμουν συνέχεια απο μέσα μου. Δεν πρέπει να χαραμίζεται μόνο σε ερασιτεχνικά μονόπρακτα. Πρέπει ο κόσμος όλος να μάθει το ταλέντο της! Η παράσταση πλησίαζε προς το τέλος. Είχε μπεί πια για τα καλά στο πετσί του ρόλου. Και ενώ η ένταση κορυφωνόταν εκείνη δεν παρασυρόταν. Ούτε στην τελευταία πράξη. Μεγαλειώδης ερμηνεία. Μόλις τελείωσε ξεσπάσαμε σε γέλια και χειροκροτήματα. Μας κοίταξε με απορία. Την απορία την δική μας, που μας κοίταξε με απορία, μας την έλυσε στο τέλος το παιδί που ήρθε να μαζέψει χρήματα. (μαζεύουν οτι μπορούν για να αγοράσουν τα κοστούμια! για την επόμενη παράσταση)Ό,τι έχεται ευχαρίστηση μας είπε. Και του απάντησα:Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να δώσω 5 ευρΩ! Εκεί έμαθα οτι δεν ήταν κωμικός ο ρόλος της αλλα δραματικός. Βέβαια όλοι νιώσαμε λίγο άσχημα για την αντιδρασή μας αλλά οι εκφράσεις της και όλος ο τρόπος γενικά που μίλαγε ήταν για γέλια. Είμασταν όλοι σίγουροι οτι έπρεπε να παίξει στο πλευρό του Σεφερλή. Φεύγοντας είδα το αγόρι που είχε έρθει να μαζέψει τα χρήματα πρίν λίγο, να την αγκαλιάζει, προφανώς γιατί τα είπε ωραία. Απο την συγκίνηση "αερίστηκα" (μισή ώρα κρατιόμουν). Και συνέχισα το δρόμο μου...

Είμασταν όλοι εκεί......εσύ όμως δεν ήσουν!

Περίμενα, περίμενα, περίμενα. Τίποτα.

Δάκρυα γέμιζαν τα μάτια μου αλλά έσφιγγα τα δόντια για να μην τρέξουν σαν χείμαρος στα μάγουλα μου.

Το πολύ κρασί με είχε ζαλίσει, η μουσική είχε χάσει πια τη μελωδικότητα της και ακουγόταν σαν σφυρί που χτυπάει πάνω στο αμόνι. Δεν άντεχα άλλο και ξαφνικά μέσα σε όλη αυτή τη δίνη :φώτα, μουσική, άνθρωποι , σηκώθηκα άνοιξα την πόρτα και άρχισα να τρέχω σαν τρελός στο δρόμο.

Μπορεί να έτρεχα και καμιά ώρα (πολύ καλά πνευμόνια για καπνιστή) . Έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα.

Ένταξει κάποια στιγμή κουράστηκα και το έριξα στο περπατημα (παλιά μου τέχνη κόσκινο).

Κοντοστάθηκα σε μια γωνιά για να συγκεντωσω τις σκέψεις μου και να δώ τι θα κάνω.

Ήταν ξεκάθαρο, θα σε ψάξω. Επέστρεψα να πάρω το αυτοκίνητο (με το πόδι να το πάρω δεν γινόταν θα καταλάβεις μετά το γιατί, έχω μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια).

Το πού δεν είναι δύσκολο (παλιά σου τέχνη κόσκινο).

Μια και δυό πέρνω το δρόμο για την θάλασσα (ξέρεις εσύ). Φτάνω, κατεβαίνω απο το αυτοκίνητο και βγάζω τα παπούτσια. Μπροστά μου απλωνόταν η απέραντη παραλία. Σκέφτομαι απο μέσα μου :δεν μπορεί κάπου εδω θα είναι και θα περπατάει και αυτή. Χωρίς δεύτερη σκέψη ξεκινώ. Περπατώ, περπατώ, περπατώ. Τίποτα όμως. Κοιτάζω δεξιά και αριστερά μήπως είσαι κάπου.

Στο βάθος βλέπω μια ανθρώπινη φιγούρα να περπατά. Δεν το πιστεύω κάτι σκιρτάει μέσα μου. Μπορεί και να είσαι εσύ. Μεταξύ μας ποιός άλλος θα μπορούσε να είναι. Νομίζω έχεις την πρωτιά κάθε καλοκαίρι στο να οργώνεις τις παραλίες, πολύ περπάτημα αδερφάκι μου. Δεν χάνω χρόνο τρέχω προς το μέρος της φιγούρας. Φτάνω, ακουμπάω τον ώμο, γυρνάει ένα πρόσωπο που δεν γνωρίζω.

Απογοητεύομαι. Δεν είσαι εσύ (αλλά καταρίφθηκε ένας μύθος, υπάρχει και άλλος που περπατάει, ρομαντικά και μελαγχολικά στις παραλίες).

Η ώρα περνά και κανένα αποτέλεσμα. Με λούζει κρύος ιδρώτας. Αν δεν σε βρώ? Όχι δεν γίνεται αυτό. Πρέπει να κάνω γρηγορα. Πρέπει να σκεφτώ.

Αφού έβγαλα τρομακτικούς κάλους στις πατούσες μου, είπα να σταματήσω και να πάω στο plan b.

(πραγματικά εσένα οι δικές σου οι πατούσες δεν σε πονάνε που κάθε καλοκαίρι δρόμο πέρνεις δρόμο αφήνεις?)

Το plan b ήταν το εξής: να ξαμοληθώ σε όλα τα μπιτσόμπαρα. Δεν μπορεί λέω κάπου εκεί θα είναι και θα πίνει μπύρες και σφηνάκια. Νο 2 αγαπημένη συνήθεια (το περπάτημα είναι το ν.1).

Πάω στο ένα πάω στο άλλο, τρεχω πέρα- δώθε, τίποτα. Δεν είσαι πουθενά. Δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό το πράγμα. Αν δεν περπατάς πρέπει οπωσδήποτε να πίνεις μπύρες με τους φίλους , να τραβάς φωτογραφίες, να έχεις να λές μετά ιστορίες (ερωτικές διότι είσαι ,βρε παιδί μου,πως να το κάνουμε ερωτιάρα ψυχή) και τα ρέστα.

Τίποτα όμως. Απελπισία. Θλίψη.

Επιστρέφω με βαριά καρδιά. Έχουν ανησυχήσει όλοι, έτσι όπως έφυγα χωρίς εξηγήσεις.

Πάω κάθομαι σε μια γωνιά και ανάβω τσιγάρο. Ένας ξαδερφος με πλησιάζει και με ρωτά πού ήμουν τόσες ώρες. Του απαντώ οτι είχα έρθει να σε βρώ αλλά πρίν τελείωσω την πρόταση μου λέει: Την κλείσαν πάλι μέσα, δωμάτιο 323, με ωραία θέα στον κήπο. Έπαθε πάλι τα γνωστά. Με το που μπήκε το καλοκαίρι ξεκίνησε τα παραληρήματα με το περπάτημα, τους μεγάλους έρωτες και τις ατελείωτες νύχτες στην παραλία με αλκοολ. Καταλάβαίνεις, στο συντριβάνι της πλατείας πήγαινε!

Ο Κινέζος

¨Οταν πρόκειται για αμπελοφιλοσοφία όλοι είναι πρώτοι. Μέσα σε αυτή την χαοτική κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια με αποκορύφωμα τον τελευταίο μήνα, έρχεται σαν κερασακι στην τούρτα η χαστουκοπατινάδα ενός πολιτικού προσωπου απο ένα άλλο εκλεγμένο πρόσωπο του λαού σε πρωϊνή εκπομπή. Δεν θα σταθώ στο γεγονος, δηλώνω εξαρχής οτι είμαι ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή βίας, είτε λεκτική είτε σωματική σε οποιονδήποτε άνθρωπο και ιδιαίτερα σε μια γυναίκα. Θα σταθώ περισσότερο στον απόηχο του συμβάντος και πιο συγκεκριμένα σε σχόλια και αντιδράσεις ανθρώπων που γνωρίζω.  Αυτή η υποκρισία να καταδικάσουν το γεγονός (που εννοείται οτι είναι κατακριτέο) εκφράζοντας λόγους περί ανανδρείας του ανθρώπου που το διέπραξε, με έχει αφήσει άφωνο. Και εξηγώ ευθείς αμέσως το λόγο.  'Οταν ρε "φιλε" εσύ ο ίδιος που κατακρίνεις την πράξη αυτή την έχεις διαπράξει και εσύ ο ίδιος, με ποιά ακριβώς λογική την καταδικάζεις? Με τη λογική του μετανιωμένου? Δεν ισχύει διότι ποτέ δεν ζήτησες συγνώμη, όχι οτι θα άλλαζε κάτι αλλά έτσι για το τυπικό κομμάτι. Όπου καθόσουν και έλεγες πως για κανένα λόγο οποίος και αν είναι ο συνομιλητής σου, όσο εριστικός και αν είναι, όσο και να σε προκαλεί δεν δικαιολογείται ποτέ οποιαδήποτε βίαιη συμπεριφορά!? Και δεν ντρεπόσουν που βρισκόμουν λίγα μέτρα παραπέρα και γνώριζες οτι σε ακούω, όπως γνώριζες οτι ξέρω οτι είχες χτυπήσει τη γυναίκα σου στο παρελθόν αλλά αντιθέτως συνέχιζες να χαρακτηρίζεις τον συγκεκριμένο τύπο με μεγάλη ευκολία!?! Βέβαια οι ακροατές σου δεν σε γνωρίζουν, μπορείς να παίξεις καλά το "ρόλο" σου.  Και γυρνάω σε εμένα για ακόμα μια φορά να αναρωτιέμαι τι είναι χειρότερο απο τα δύο: ο άνθρωπος που διαπράττει μια τέτοια πράξη ή αυτός που την διαπράττει και το παίζει μετά "κινέζος" ...μήπως πρέπει να τους το πεί κάποιος στα κινέζικα???τσινκ τσουνκ τςσάνγκ ζίου ζίτσου καράτε ( ο "κινέζος" θα καταλάβει )

Η ιστορία σήμερα αφορά έναν πρίγκιπα...

Δεν είναι σαν τους άλλους...

δεν έχει πια άλογο αλλά αυτοκίνητο (μπορεί και παπάκι, μικρή σημασία έχει η διαφορά),

δεν φοράει φανταχτερά ρούχα και μπότες αλα ρομπέν των δασών αλλά tshirt, τζίν και all star,

και το κυριότερο απο όλα δεν είναι πια ο ρομαντικός, γλυκός ιππότης που τα βάζει με όλα τα θηρία και ξεπερνάει όλες τις αντιξοότητες για να σώσει τη μια και μοναδική αγαπημένη του αλλά ένας μαλάκας και μισός, απόλυτα ευνουχισμένος, φαντασιόπληκτος που ανα διαστήματα είναι και με κάποια διαφορετική κοπέλα ερωτευμένος, φαινομενικά πνευματώδης αλλά σαφώς με καμία ουσία στο βάθος και ακόμα χειρότερα αν τον βάλεις να αναπτύξει τις ιδέες του εγγράφως. O ίδιος βέβαια έχει την τρομακτική ψευδαίσθηση οτι είναι και πολύ ωραίος τύπος με (τρομακτικά πραγματικά απο την απόλυτη μαλακία) υπαρξιακά ερωτήματα.

Φαντάζομαι κάνει εντύπωση αυτή η έντονη και ξεκάθαρη θέση μου για τους “πρίγκιπες” αλλά δεν είναι εντελώς τυχαία και σίγουρα παίζει καθοριστικό ρόλο το γεγονός οτι είμαι και εγώ άντρας και πραγματικά ντρέπομαι για αυτό το “φαινόμενο”.

Αυτόν τον “πρίγκιπα” κάποια γυναίκα μια φορά (μπορεί και περισσότερες) τον έχει συναντήσει. Εντυπωσιάζει στην αρχή (αυτή η αίσθηση μπορεί να κρατήσει και καιρό, εξαρτάται πόσο μάστορας η καλύτερα βλαχομάστορας είναι ο “πρίγκιπας”), κάποια στιγμή όμως έρχεται η απόλυτη απομυθοποίηση. Συνήθως όταν σφίξουν οι κώλοι και απο τα je t'aime και mon amour έρθουν στην πραγματικότητα. Που η πραγματικότητα περιέχει την καθημερινότητα και ώς επι το πλείστον η καθημερινότητα περιέχει άγχος, υποχρεώσεις, ευθύνες κ.α πολλά που όμως δεν ταιριάζουν σε έναν “πρίγκιπα” . Γιατί στην αμπελοφιλοσοφία ή όταν πίνουμε τα τσίπουρα και γενικώς αράζουμε, όλοι πολύ ωραία τα λέμε, (η αλήθεια είναι οτι ένας “πρίγκιπας” τα λέει καλύτερα, καταλαβαίνεις έχει εντριφήσει στο θέμα) όταν όμως καλείται να αποδείξει πόσο πρίγκιπας-κύριος είναι τότε είναι που χωλαίνει η κατάσταση.

Κάπως έτσι συνέβησαν τα πράγματα.

Αφιερωμένο σε όλους τους "πρίγκιπες" που:

1. Χαλάνε την “πιάτσα” και μετά δυστυχώς πέρνει και εμάς η “μπάλα”
2. Ελπίζω κάποια στιγμή να βρεθούν κάποιοι να τους πάρουν χαμπάρι και να τους ξεμπροστιάσουν (γιατί δυστυχώς μαζεύουν γύρω τους όποιους τελοσπάντων μαζεύουν
   και ζούνε το μύθο τους, βέβαια και αυτοί που είναι γύρω τους κατά 99% δεν ξέρουν με ποιόν έχουν να κάνουν)

Απόλυτη ησυχία.....η αναμονή σκοτώνει και εγώ ακούγωντας μόνο τους χτύπους του ρολογιού περιμένω....

Κάποιες φορές μια στιγμή είναι αρκετή για να σου αλλάξει την θέση σου απέναντι στα πράγματα.

Είναι συγκλονιστικό όταν αντιλαμβάνεσαι την τεράστια συναισθηματική αναπηρία που υπάρχει γύρω σου (ίσως και του ίδιου σου του εαυτού).

Οι άνθρωποι μειωμένης συναισθηματικής αντίληψης επιλέγουν να κατηγορούν όλους τους άλλους εκτός απο τον εαυτό τους. Αντί να εκφράσουν την αγάπη τους, την μετανοιά τους, το λάθος τους ή εστω ακόμα και το σωστό τους επιλέγουν να κρύβονται απο όλους και κυρίως απο τον εαυτό τους.

Αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν να δείξουν κάτι που δεν είναι και παρουσιάζουν τα πράγματα όπως δεν είναι πραγματικά- μέσα τους όμως ξέρουν την αλήθεια.

Παρουσιάζονται συνήθως πονεμένοι, εκείνοι δεν έπραξαν τίποτα λάθος. Συνήθως φταίει ο άλλος, η κοινωνία, η ζωή και δεν ξέρω τι άλλο.

Το λάθος του άλλου το κρίνουν με μεγάλη αυστηρότητα νιώθωντας πάντα προδομένοι, θιγμένοι, απογοητευμένοι. Τα δικά τους λάθη όμως θέλουν οι άλλοι να τα κρίνουν με επιείκια, κατανόηση, ανθρωπιά.

Χρησιμοποιούν με μεγάλη ευκολία προτάσεις όπως : “Εχω κατάθλιψη, δεν θέλω τη ζωή μου”, όταν την ίδια στιγμή γλεντοκοπούν, διασκεδάζουν, γνωρίζουν ανθρώπους. Προφανώς δεν κατανοούν την σοβαρότητα και πως είναι πραγματικά να νιώθεις χαμένος, να χρείζεις ιατρικής βοήθειας γιατί πραγματικά νοσείς απο αυτό το τρομακτικά θλιβερό συναίσθημα. Στεναχώρια όλοι μας έχουμε νιώσει και νιώθουμε όπως και το να έχουμε μετανιώσει και απογοητευτεί απο κάποιες επιλογές μας.

Το να είσαι κύριος του εαυτου σου, το να μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη των πράξεων σου είτε είναι καλές είτε κακές, το να μπορείς να κατανοήσεις οτι κάποιες φορές η ζωή δεν φέρνει στραβά τα πράγματα μόνο απο ατυχία αλλά και γιατί οι ίδιοι βάλαμε το χεράκι μας, το να μπορείς τη στιγμή που κατακλύζεσαι απο ένα συναίσθημα ή σε βομβαρδίζουν οι γύρω σου με τα δικά τους να αποστασιοποιήσαι και να θυμηθείς ποιός είσαι και τι πραγματικά θέλεις είναι πολύ σημαντικό πράγμα.

Σημασία δεν έχει πώς ήρθαν τα πράγματα αλλά γιατί ήρθαν έτσι.

Left behind................

Μυρίζει καλοκαίρι....
μέσα σε αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας και μελαγχολίας που πλανάται πάνω απο τα κεφάλια όλων μας, έρχεται αυτή η εποχή σαν δώρο, να μας αρπάξει και να μας ταρακουνήσει, έστω και για λίγο, έστω κι αν είναι ψευδαίσθηση....
Γεμάτα φεγγάρια,θάλασσα, παραλίες, ξενύχτια, γέλια. Καλοκαίρια ξεγνοιασίας. Καλοκαίρια που ξανανιώνουν.
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για τους ανθρώπους που δεν έχουν "εκκρεμότητες", σαν εμένα καλή ώρα, που η μοναδική μου έγνοια (αν εξαιρέσεις όλα αυτά που συμβαίνουν πια σε αυτη΄την ταλαίπωρη χώρα και είναι μόνιμα και σταθερά καρφωμένα στο κεφάλι μου) είναι το τομάρι μου. Παιδιά, σκυλιά δεν έχω. Ένα καναρίνι μόνο όπου εντάξει δεν είναι και τόσο δυσβάσταχτη ευθύνη. Αν και αυτό το διάστημα με προβληματίζει αν πρέπει να το ξευγαρωσω ή όχι, είναι αυτά που λένε οτι με το που ζευγαρώσει το αρσενικό σταματάει να κελαηδαει. Πολύ φοβάμαι οτι κάτι θέλει να μας πεί η φύση. Who knows? (διότι ομιλούμαι και την αγγλικήν γλώσσαν, τα προσόντα μας καλό είναι να τα δείχνουμε με κάθε ευκαιρία).
Τελοσπάντων, μετά απο όλους αυτούς τους βαρυσήμαντους προβληματισμούς, αποφάσισα να ασχοληθώ και με κάτι άλλο. Με όλους αυτούς που έχουν πραγματικά "υποχρεώσεις" σε αυτή τη ζωή και είναι πραγματικά πέρα βρέχει. Η αλήθεια είναι οτι είμαι βαθιά επηρεασμένος απο αυτό που συνέβει εχτές. Την ώρα που έβλεπα ειδήσης (το ξέρω οτι είναι μαζοχιστικό αλλά πάντα βλέπω λίγο την αρχή και ξεκινάω μετά και βρίζω) βγάζουν στον αέρα τον κύριο απο το χαμόγελο του παιδιού, όπου ο άνθρωπος έκανε έκληση βοήθειας σε όποιον γνώριζε κάτι για ένα τρίχρονο που το είχε αφήσει μόνο του η μάνα του σε μια πλατεία!
Αυτό βέβαια είναι μια περίπτωση. Υπάρχουν βέβαια και άλλες περιπτώσεις εγκατάληψης. Είναι συγκλονιστικό πόσοι πολλοί είναι. Κάτι σαν επιδημία. Και τους βλέπεις βρε παιδί μου και είναι στην κοσμάρα τους. Μαγκιά, αέρισμα και οπίσθιο φιλιστρίνι. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και λές είναι δυνατόν. Πόσο βαθιά έχει γίνει αυτή η λοβοτομή. Καθόλου συνείδηση πια!

[μακάρι το παιδάκι να βρέθηκε. μακάρι να μην συνέβαιναν περιστατικά εγκατάληψης με οποιαδήποτε μορφή. ακόμα και αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις για οποιονδήποτε λόγο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που ξεπερνάς τον εαυτό σου γιατί αυτή η ζωή που υπάρχει είναι το παιδί σου-και δεν αλλάζει ποτέ-ό,τι και να γίνει].

Μια μικρή -μεγάλη ιστορία αγάπης

Λένε οτι ο χρόνος είναι γιατρός. Εγώ θα προσθέσω οτι ο χρόνος απλά σου δίνει χρόνο. Χρόνο να δείς πως θα "ελιχθείς"-αντιμετωπίσεις τις καταστάσεις. Όταν ησυχάζεις και αποστασιοποιείσαι λίγο απο τα πράγματα (αν έχεις την ικανότητα να κρίνεις αντικειμενικά και κυρίως τον εαυτό σου) μπορεί να δείς την "πραγματική" διάσταση των καταστάσεων.
Ο φίλος Κ. είναι ο πιο αγαπημένος. Γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια χωρίς να έχει υπάρξει κανένα κενό στη σχέση μας. Για τέσσερα χρόνια ήταν με την Λ. πρίν ενάμιση χρόνο χώρισαν. Μια σχέση που είχε περάσει δια πυρός και σιδήρου, που είσαι απόλυτα σίγουρος πως αυτά τα άτομα θα είναι για πάντα μαζί και ακόμα και αν δεν είναι "μαζί-μαζί"  ξένοι δεν θα'ναι.
Ξεκίνησαν απότομα και γεμάτοι ωραία "τρέλα". Περάσανε πολλά, καλά και κακά, συνέχιζαν όμως. Με κάποιο τρόπο (προφανώς έρωτας) ξεπέρναγαν τα πάντα και συνέχιζαν. Συνέχιζαν όμως δεν το ξαναέπιαναν απο την αρχή. Έβλεπες οτι ήθελαν να πάει. Μέσα απο όλες τις όμορφες και άσχημες καταστάσεις κάτι μάθαιναν και συνέχιζαν. Για μας ήταν ο Κ. και η Λ. Ακόμα και όταν συνέβαινε κάτι και βλέπαμε τον Κ. σταναχωρημένο σκεφτόμασταν οτι δεν μπορεί να χωρίσουν αυτοί οι δύο. Και συνέχιζαν. Και ήταν καλά μαζί.
Κάποια στιγμή συνέβει κάτι πολύ δυσάρεστο. Μετά απο αυτό ο Κ. κλείστηκε στην στεναχώρια του, η Λ. στον εγωισμό της. Και πέρασε ο καιρός χωρίς να μιλάνε. Τίποτα.
Και όμως πέρασε ο καιρός, πέρασαν δεκαοχτώ μήνες και να που τώρα σιγά-σιγά κάτι γίνεται μεταξύ τους.

Ο κοτσονάτος

Με αφορμή την ανάρτηση της Κoueen περί "παράξενης" συμπεριφοράς των ανθρώπων μιας  κάποιας ηλικίας θυμήθηκα μια δική μου ιστορία με έναν τραγικό, 60αρι, τύπο που έβρισκε το ενδιαφέρον στις πιτσιρίκες (διότι κάθε ηλικία έχει τα δικά της χούγια. Να ξεκαθαρίσω εκ των πρωτέρων οτι ανεξάρτητα απο την ηλικία οποιοδήποτε ανθρώπου σέβομαι και επικτροτώ την διάθεση για έρωτα και αγάπη με μια βασική προϋπόθεση να υπάρχει αξιοπρέπεια και τελοσπάντων μια συνέπεια (κυρίως όσον αφορά την ηλικία)..... βέβαια αν και τα δύο μέλη είναι σύμφωνα και 200 χρόνια να έχουν διαφορά δεν μου πέφτει λόγος. Πλατιάζω όμως και ολοταχώς επανέρχομαι στο θέμα .
Λοιπον ο κύριος αυτός είναι απο αυτούς που αντικειμενικά όταν τους βλέπεις θέλεις να γελάσεις πολύ (και σιωπηλά εύχεσαι να μην σε χτυπήσει και εσένα κανα αστροπελέκι και καταντήσεις κάπως έτσι σε αυτή την ηλικία). Ένας συνεργάτης κάποια στιγμή μου είχε πεί οτι εκεί γύρω στα 60-65 ένας άντρας ή φτιάχνει κήπο ή ψάχνει γκόμενα (αρκετά νεότερη ως επί το πλείστον). Φαντάζομαι είναι κάτι αντίστοιχο και με τους πιο ηλικιωμένους που γνωρίζουν όλες τις κηδείες και τα μνημόσυνα. Και στις δύο περιπτώσεις με κάποιο τρόπο νιώθουν οτι  ξορκίζουν το κακό. Στη μεν πρώτη οτι ακόμα περνάει οι μπογιά τους στη δε δεύτερη ......ο νοών νοείτο.
Λοιπόν στον "φίλο" μας πάλι. Δίνω περιγραφή : 60αρης με κάμπριο διθέσιο, καραφλόμαγκας (ξεκαθαρίζω οτι δεν έχω κανένα πρόβλημα με σταδιακή αραίωση των μαλλιών διότι είμαι ομοιοπαθής, όχι πολύ όσο πρέπει για την ηλικία μου).
Νομίζω όλοι φανταζόμαστε το θέαμα.
Είχε την (λανθασμένη ) αντίληψη οτι είναι και πολύ ωραίος τύπος. Με facebook, twitter και πιστεύω οτι αυτή τη στιγμή που γράφω θα πρέπει να έχει και μπλογκ. Θα μου πείς τι θα γράφει? Ποιός να ξέρει.... σαμπώς εγώ τι γράφω, για κάποιους μπορεί να είναι τόσο ανούσια ολα αυτά. (ααααα όλα κι όλα αν δεν υπάρξει προβληματισμός (και υπαρξιακή αναζήτηση) εγώ δεν μπορώ, τα έχω ξαναπεί, άλλωστε είμαι ανασφαλής). Τελοσπάντων, για να μην τα πολυ λέω φλέρταρε με μια πολύ καλή μου φίλη. Μεχρι εκεί θα μου πείς όμορφα. Έτσι είπαμε και εμείς.  Πειράζαμε συνέχεια τη Μ. για τις κατακτήσεις της, ο "ερωτευμένος" πέρναγε συνέχεια απο όλα τα μέρη που συχνάζαμε, γενικώς και ειδικώς μας πλεύριζε όλους. Ξέχασα να αναφέρω την ηλικία της Μ. τότε. 20 ετών.
Κάποια στιγμή ο κόμπος έφτασε στο χτένι για τον "ερωτευμενο" και την έπιασε μια μέρα ξερά να της μιλήσει. Σημειωτέον, ουδέποτε η Μ. είχε δώσει κάποιο δικαίωμα και ήταν γνωστο και στο "ερωτευμένο" παλικάρι οτι η κοπέλα είχε σχέση με ένα παιδί στην ηλικία των παιδιών του! Την πιάνει λοιπόν και την αρχίζει και να σου πώ και τι ωραία που είσαι και θα περάσεις όμορφα μαζί μου, με τις βόλτες σου, με τα δώρα σου, με τα έτσι και τα αλλιώς σου (σημείωση: ήταν λίγο πορδόμαγκας γιαυτό και μίλαγε λίγο αλάνικα, του δρόμου βρε παιδί μου, καθότιν και επειδής ψημένος στη ζω,  να 'ούμαι) Αλησμόνητα ατάκα του : θα την περάσουμε κοτσάνι! Τα όμορφα να λέγονται, απο αυτόν έμαθα αυτή την έκφραση, σταθμός σε ολόκληρη την υπαρξή μου. Ποιός Μπαμπινιώτης και ιστορίες εδώ μιλούσε η πείρα. Καταλαβαίνετε οτι όσο η Μ. αρνιόταν τόσο  πιο πολύ "έμπαινε" εκείνος.
Σπορ διθέσιο κάμπριο, τσίτα οι μουσικές, να ανεμίζουν τα ανύπαρκτα μαλλιά και δώσε βόλτες κάτω απο το σπίτι της. Κάποια στιγμή θέλεις η επίμονη άρνηση της Μ., θέλεις οτι μπορεί να "ορέχτηκε" κάποια άλλη σταμάτησε και έμεινε να κάνουμε τον απολογισμό αυτής της ιστορίας.
Όπως ανέφερα και στην αρχή  ο έρωτας είναι κουφός και τυφλός. Χρόνια δεν κοιτά. Συνταγή δεν υπάρχει.
Η διαφορά εδώ είναι οτι  το ερωτευμένο μας παλικάρι ουδέποτε ερωτεύτηκε την όμορφη Μ. Απλά πίστευε οτι λόγω της οικονομικής του κατάστασης θα μπορούσε να αγοράσει οποίον ήθελε και αυτόματα έχασε την αξιοπρέπεια του.
Λόγω του οτι είναι γνωστό νούμερο της περιοχής μας μαθαίνουμε κατα καιρούς παρόμοιες ιστορίες. Εκεί όμως  είναι που έρχεται το μεγάλο, αναπάντητο ερώτημα: Βρε φίλε αφού βλέπεις οτι δεν πιάνει ή άλλαξε target group ή άλλαξε κασέτα!
υ.γ. στην τελική άλλαξε όχημα...πάρε ένα παπάκι!

Το παπί

Μετά απο τρείς μήνες απουσίας (και κάτι παραπάνω) επέστρεψα...δυνατός και με μια βαθιά ανάγκη να μοιραστώ (ίσως και για να καταλάβω καλύτερα και ο ίδιος όσα συνέβησαν και όσα πρόκειται να έρθουν)

Και όπως λέει και ένας πολύ καλός φίλος τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ε, τότε ας πάμε κατευθείαν στην ουσία.

Ο κύριος λόγος αυτής της απότομης απουσίας μου ήταν κυρίως ψυχολογικός. Μια πολύ σοβαρή κατάσταση που βίωνε ο πολύ καλός μου φίλος με είχε απορροφήσει εξ' ολοκλήρου. Μια απίστευτη ιστορία που πραγματικά μας συγκλόνισε. Να διευκρινήσω οτι δεν ήταν θέμα υγείας, ξέρω και το πιστεύω και ο ίδιος οτι μεγαλύτερα πρόβληματα απο  θέματα υγείας δεν υπάρχουν αλλά και τα επιμέρους, όταν υπάρχει η υγεία, μας προβληματίζουν και μας στεναχωρούν.

Η ιστορία είναι πολύ απλή. Κυριολεκτικά σε μια νύχτα η ζωή του φίλου μου γύρισε τούμπα. Πούλησε τα αυτοκινητά του διότι όπως έχουν γίνει τα πράγματα πια θεωρείται πολυτέλεια να έχει κάποιος αυτοκίνητο πολλών κυβικών, τα σπίτια όχι γιατί δεν είναι δικά του, έκοψε οτιδήποτε θεωρούνταν μέχρι πρότινως αυτονόητο (βόλτες για ποτά με φίλους, φλέρτ, εκδρομές). Έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Κλείστηκε στο σπίτι των γονιών του και έκλεγε τη μοίρα του μέρα-νύχτα. Χρυσό τον είχαμε κάνει να βγεί λίγο έξω, να περπατήσουμε όπως παλιά. Η ψυχολογική κατάσταση του φίλου μου ήταν πολύ σοβαρή. Για να μην τα πολυ λέω δύο φορές προσπαθησε να τερματίσει τη ζωή του (αποτυχημένα βέβαια, ευτυχώς) και πόσες άλλες τον ψάχναμε όλοι τρομοκρατημένοι γιατί εξαφανιζόταν για ωρες, κάποιες φορές και μέρες. Πήγε σε μοναστήρι, πήγα και εγώ μαζί του. Τι να κάνουμε έπρεπε κάτι να γίνει. Ο φόβος μου για το τι τρέλα μπορεί να έκανε ήταν μεγάλος. Δεν το κρύβω οτι και εγώ ο ίδιος είχα αρχίσει να τα χάνω σιγά-σιγά. Το μόνο που έκανα ήταν να πηγαίνω στο γραφείο και μετά σε αυτόν. Που ήταν  ο άνθρωπος που όλοι είχαμε αγαπήσει? 

Για να μην πλατιάζω, μαζευτήκαμε κάποιοι φίλοι και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι αλλά και τα δικά μας τα οικονομικά είναι πενιχρά όπως καταλαβαίνετε και μόνο μια λύση μπορούσαμε να προσφέρουμε στο φίλο μας. 

Να του αγοράσουμε ένα μηχανάκι, όχι βέβαια αυτόματο σκουτεράκι, ένα παπάκι αλλά απο το όλότελα καλή και η Παναγιώταινα που λέει και ο λαός. Μια και δύο πάμε σε μια αντιπροσωπεία για να δούμε τιμές αλλά δεν μας έβγαινε για καινούργιο και έτσι καταλήξαμε σε ένα μεταχειρισμένο (πάρα πολύ κατάσταση), το πλύναμε, το γυαλίσμε, του κουτιού το κάναμε. Έκεινη την ημέρα ήμουν τόσο χαρούμενος αλλά και φοβισμένος μαζί. Δεν ήξερα πως θα αντιδράσει ο φίλος μου. Πάμε, τελοσπάντων, του χτυπάμε το κουδούνι, με τα χίλια ζόρια κατέβηκε και άλλα τόσα για να βγεί μέχρι την εξώπορτα. Μόλις του το δείξαμε γούρλωσε τα μάτια και ξέσπασε σε κλάματα. Τα χάσαμε. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε αν ήταν απο χαρά ή λύπη και έτσι σαστισμένοι και εμείς απομείναμε να τον κοιτάμε.....Γύρισε μας κοίταξε και μας αγκάλιασε....

Απο τότε είναι πολύ καλύτερα. Καβαλάει το παπάκι του, βάζει λίγη βενζίνα και οργώνει την Αθήνα. 

Χαλάλι του αυτοί οι μήνες, όλοι οι άνθρωποι κάποιες φορές μπορεί να πέσουν το θέμα είναι να ξανασηκωθούν και στην δική μας περίπτωση να καβαλήσουν το παπάκι τους και να "σχίσουν" τους δρόμους!

υ.γ. Δεν το κρύβω πως πολλές φορές σκέφτηκα αυτό εδώ το μπλόγκ, όπως βέβαια οτι παρόλο που δεν έγραφα διάβαζα τα μπλόγκ των  λίγων φίλων  που είχα κάνει αλλά μπου ήταν αδύνατο να γράψω και στο δικό μου αλλά και στους φίλους. Μου κάνανε συντροφιά πάντως αυτά που διάβαζα.