Η αλήθεια...

Κάποιες στιγμές νιώθώ οτι θέλω να μιλήσω μόνο για μένα....σαν να θέλω να κάνω αυτό το μπλόγκ κάτι σαν το ημερολογιό μου. Απο μικρός μου άρεσε να γράφω, ήμουν καλός στα φιλολογικά μαθήματα και ειδικά στη λογοτεχνία. Αυτό σήμαινε οτι καρατούσα κατα ένα τρόπο ημερολόγιο και λέω κατα ένα τρόπο γιατί υποτίθεται οτι αυτό ήταν περισσότερο κοριτσίστικη ασχολία. Έτσι έκρυβα καλά το μυστικό μου και αυτό το τετραδιάκι. Χτές το ξέθαψα απο ένα κουτί που το είχα καταχωνιάσει και το ξεφύλισα. Αναζητήσεις, απορίες  και ενδοσκόπιση ήταν το κυρίαρχο περιεχόμενο των κειμένων μου.
Έχοντας περάσει αρκετά χρόνια απο τότε πολλά απο αυτά που διάβασα τα είδα με επικριτική ματιά τώρα. Πολυ κουβέντα για μένα βρε παιδί μου.
Πια μπορεί να συνεχίζω να θέλω να κάνω κουβέντα για μένα αλλά απο διαφορετική σκοπιά. Τώρα είμαι μέρος του συνόλου, τότε ένιωθα ξεχωριστός, διαφορετικός, αντιδραστικός απέναντι σε κάθε κοινωνική συμβατικότητα. Εφηβεία θα μου πείς και θα έχεις δίκιο.
Μια μεγάλη αλήθεια για μένα είναι οτι ποτέ δεν είχα μεγάλη ανταπόκριση στο γυναικείο φύλο ή τουλάχιστον όχι σε όσες θα ήθελα να έχω. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να μεγενθύνω οποιαδήποτε γνωριμία, οποιοδήποτε βλέμμα ή χειρονομία. Να ψάχνω κρυφά νοήματα μέσα στις λέξεις, να υπεραναλύω την υπαρξή μου, το σέξ, τον έρωτα, την αγάπη.
Θα μου πείς τώρα:τι σε έχει πιάσει και τα γράφεις όλα αυτά. Η απάντηση είναι οτι αυτή η ανωνυμία που σου προσφέρει το διαδίκτυο, αυτή η ασφάλεια οτι όλοι θα πιστέψουν οτι τους πείς για σένα, όχι γιατί στερούν πνευματικών ικανοτήτων αλλά γιατί θέλουν να σε πιστέψουν, θέλουν να δούν την καλή πλευρά των πραγμάτων, θέλουν και εκείνοι να υπερβούν τα όρια και να δώσουν μια ευκαιρία στην ιδανική πλευρά του εαυτού σου με ωθεί στο να γράφω. Είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει όταν γνωρίζεις για πρώτη φορά κάποιον. Αν έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου θα περιαυτολογείς, αν είσαι ντροπαλός και συνεσταλμένος θα είσαι πολύ δεκτικός και ούτω καθεξής. Όσον αφορά εμένα θα έλεγα με απόλυτη ειλικρίνια οτι κατά βάθος είμαι ανασφαλής και ενίοτε ανώριμος αλλά αυτό που δείχνω είναι μεγάλη αυτοπεποίθηση. Σε αυτό μπορεί να φταίει και η μητέρα μου γιατί όπως καταλαβαίνεται η μητέρα μου είναι μάνα με όλη τη σημασία της λέξης, μπορεί να με κατσαδιάσει όταν κάνω βλακείες αλλά είναι πάντα εκεί να με ακούσει ο,τι κι αν έχω να της πώ. Απο μικρό μου έλεγε πάντα πως πρέπει να συμπεριφέρομαι σε μια κοπέλα. Η ευγένεια και η καλοσύνη ήταν τα πρώτα στη λίστα της και δεν τα διαπαραγματευόταν για κανένα λόγο. Αυτό που πιστεύω πια είναι οτι "έφτιαξε" τον άνδρα που  θα ονειρευόταν κάθε γυναίκα να έχει δίπλα της. Το θέμα είναι οτι έπεσε αρκετά έξω. Δεν θα ισχυριστώ τις γνωστές χαζομάρες για το ποιόν των γυναικών όπως λέει κάθε πονεμένος κατα βάθος άνδρας. Και εγώ μπορεί να είμαι πονεμένος αλλά αυτό που πιστεύω είναι οτι όσο μπάζο μπορεί να είναι μια γυναίκα άλλο τόσο μπάζο μπορεί να είναι ένας άνδρας.
Η μαλακία δεν έχει φύλο.
Συνεπώς και εμένα με δέρνει η μαλακία όπως ενίοτε και εσένα. Και επειδή μέχρι στιγμής έχω κάνει τα πάντα για να με "αυτοφτιάξω" με τις γυναίκες και την επιτυχία μου σε αυτές, νομίζω οτι ήρθε η ώρα της αυτοκριτικής και πολύ πιθανόν της αυτολύπησης. Το συγκεκριμένο μπλόγκ δεν το γνωρίζει κανένας φίλος ή γνωστός μου (έχω το άλλο που ξέρουν όλοι). Άρα δεν έχω φόβο να εκτεθώ και μπορώ να μιλήσω ειλικρινά για οτιδήποτε, αγαπημένε μου αναγνώστη. Δεν μπορείς να φανταστείς τι έχω κάνει.!Το θέμα πια είναι τι δεν έχω κάνει.
Στο άλλο μπλόγκ έχω λιώσει το πληκτολόγιο να γράφω για τις επιτυχίες μου στις γυναίκες, για ξαφνικούς έρωτες και βράδια ατελείωτης ηδονής και τρέλας, για εμένα (αυτό που θα ήθελα να είμαι) και όσο βλέπω οτι έχει ανταπόκριση γιατί προφανώς υπάρχουν πολλοί σαν και εμένα που έχουν ένα συμαβατικό τρόπο ζωής, αρκετά προβλέψιμο, μεγενθύνω όλο και περισσότερο αυτά που γράφω. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνω, που το ξέρω είναι θλιβερό, είναι όταν κάνω κάτι (και σε πολλές περιπτώσεις δεν κάνω και τίποτα) να τρέχω να το γράψω στο μπλόγκ με πολύ σάλτσα και γερές δόσεις υπερβολής. Ξέρω οτι δεν είναι σωστό αλλά πιστεύω οτι αν κάποιος γνωρίζει πως περνάω πραγματικά δεν θα τον ενδιαφέρω. Τις προάλλες έγραψα ένα ολόκληρο κατεβατό (στο άλλο μπλόγκ) για μια μαγική νύχτα που πέρασα με μια καταπληκτική κοπέλα  ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια ψιλό μέτρια κατάσταση , έ, και την κοπέλα δεν την λές και ακριβώς καταπληκτική, σε μια συζήτηση π.χ. δέκα λεπτών οι τριάντα προτάσεις ήταν έλα ρε μαν, τι λες ρε μάγκα, μαλάκα δεν το πιστεύω! με άλλα λόγια δεν την λές ακριβώς του γούστου μου αλλά τι να κάνω έπρεπε να ζήσω κάτι, να έχω να λέω.............
δεν ξέρω αν κανένας θα ήθελε να μου μιλάει μετά απο όλα αυτά αλλά θέλω πραγματικά να το σταματήσω. Και σε αυτό το μπλόγκ ενώ απο την αρχή έχω πεί να γράφω μόνο αλήθειες για μένα, την Κυριακή παρασύρθηκα και έβαλα ένα τραγούδι με σχόλιο για να κάνω το κομμάτι μου.......ή καλύτερα να ξεγελάσω την  μοναξιά μου και πόσο πολύ αγαπάω ακόμα την Βούλα. Γι'αυτήν τα κάνω όλα για να μπαίνει και να διαβάζει (το άλλο μπλόγκ) για τις άλλες γκόμενες και να σκέφτεται τι έχασε και να πιστεύει οτι δεν την έχω ανάγκη πια, οτι την ξεπέρασα, οτι ήταν πολύ λίγη και δεν μου άξιζε.....εγώ δεν της αξίζω, εγώ είμαι ο μαλάκας, εγώ δεν φέρθηκα σωστά. Συγχωρέστε με για το ξέσπασμα αλλά είπα οτι θα λέω μόνο αλήθειες εδώ και αυτή είναι η αλήθεια.




τάδε έφη φιλόσοφος

is this desire?

....για την πολύ όμορφη και ξεχωριστή χθεσινή βραδιά....

ο Έρωτας

Νιώθω μεγάλη ανάγκη να μιλήσω για μένα. Μπορεί να θέλω να αμπελοφιλοσοφίσω μπορεί και όχι....δεν ξέρω, θα δείξει.
Νιώθω μια απέραντη μοναξιά, το μυαλό μου γυρνάει συνέχεια σε εικόνες και μυρωδιές του παρελθόντος, σε ο,τι έζησα και πραγματικά δεν είναι λίγα....όμορφα, άσχημα, μαλακίες, αστεία όλα μέσα στη δίνη του μυαλού μου. Θέλω πραγματικά να σταματήσω να γυρνάω στο παρελθόν, να ψάχνω συνέχεια για απαντήσεις στα γιατί, όλα αυτά τα γιατί που δεν μου απάντησες....
Βάζω ενα τζίν και βουλιάζω στο καναπέ ακούγοντας τις μουσικές μου...παίζει Tindersticks....χάνομαι μέσα στη ζάλη του αλκοόλ σιγοτραγουδώντας το κομμάτι που παίζει  'Rented rooms". Κάποιες φορές νιώθω οτι ο χρόνος σταματάει....
Κάποιες φορές σταματάει στις καλές στιγμές και κάποιες άλλες στις κακές, σήμερα δεν ξέρω που θέλω να τον σταματήσω. Νοσταλγώ και θυμώνω ταυτόχρονα, θέλω να θυμάμαι αλλά και να ξεχάσω, θέλω να μείνω εκεί αλλά και να προχωρήσω μπροστά, τα θέλω όλα και τίποτα.
Ένας φίλος μου λέει οτι αυτές τις στιγμές της απόλυτης παράνοιας η παρέα μου συνεχίζει να είναι το ίδιο όμορφη. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό γιατί πραγματικά αυτές τις στιγμές δεν θα ήθελα  να με γνώριζα.
Έχω σηκωθεί και στέκομαι στο παράθυρο. Τραβάω την κουρτίνα για να πάρω μια βαθιά εισπνοή κοιτάζοντας τη θέα. Ανακούφιση. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Στο τέλος του δρόμου βλέπω δύο "πιτσιρίκια", γύρω στα 16, να περπατάνε χερί-χέρι. Κάθομαι και τα παρατηρώ. Μιλάνε, γελάνε, πειράζονται....πόσο όμορφη εικόνα. Σταματάνε μπροστά στην είσοδο της απένατι πολυκατοικίας. Κοιτάζονται και φιλιούνται λές και δεν θα ξανασυντηθούν ποτέ, με λαχτάρα και πάθος. Της χαιδεύει τα μαλλιά και εκείνη ακουμπάει στον ώμο του...¨Ενα τελευταίο φιλί και φεύγει....το αγόρι κάθεται και την κοιτάζει καθώς ανοίγει την πόρτα και λίγο πρίν μπεί μέσα του φωνάζει "σ'αγαπώ" "και εγώ"φωνάζει εκείνος. Μετά απο πέντε λεπτά γυρνάει και φεύγει. Έχει ήδη βγάλει το κινητό του και γράφει, μάλλον μύνημα σε εκείνη συλλογίζομαι  και χαμογελώ. Πόσο όμορφο πράγμα είναι ο έρωτας και ιδιαίτερα ο νεανικός, ο πρώτος έρωτας. Γλυκές αναμνήσεις με πλυμμήρισαν και το χαμόγελο μου έγινε διάπλατο. Θυμήθηκα τη Ν. τι να κάνει άραγε? έχουμε πολύ καιρό να μιλήσουμε, ο πρώτος μου έρωτας, όμορφος, γλυκός και απόλυτος όπως πρέπει να είναι. Την αγαπώ τη Ν. , πάντα θα την αγαπώ. 'Οσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσα χρόνια και να περάσουν πάντα θα την αγαπώ και θα είναι απο τα πιο γλυκά πρόσωπα της ζωής μου.
Ξανά βαθιά εισπνοή. Ανακούφιση. Μπαίνω μέσα, χαμηλώνω τη  μουσική, γεμίζω το ποτήρι. Έχει αλλάξει η διαθεσή μου. Νιώθω πιο ανάλαφρος, αυτή η εικόνα των ερωτευμένων παιδιών με έχει συνεπάρει. Μόνο μια εικόνα. Μια εικόνα γεμάτη νόημα και συναίσθημα. Αυτό είναι τελικά ο έρωτας. Η ανάγκη να χαθείς μεσα σε ένα κόσμο αισθήσεων και συναισθημάτων. Να ακουμπήσεις μια άλλη ύπαρξη, να μοιράστείς τις στγμές σου μαζί της, να ακούσεις, να αφουγραστείς....με την ελπίδα να κρατήσει. Για πάντα αν γίνεται (τι να κάνω?είμαι αθεράπευτα ρομαντικός).
Τα βλέφαρα μου έχουν βαρύνει, ξαπλώνω στο καναπέ και κλείνω τα μάτια μου. Το χαμόγελο επιμένει στα χείλη μου. Χαίρομαι. Η πίστη και η ελπίδα οτι όλα είναι δυνατά έχει ξυπνήσει πάλι μέσα μου. Για όσο κρατήσει γιατί ξέρω καλά οτι θα ξαναπέσω, όπως ξέρω καλά οτι θα σηκωθώ ξανά. Νανουρίζομαι με το "blue moon" των Cowboy junkies.
Ξύπνησα σήμερα το πρωί με την ίδια αίσθηση και το ίδιο χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη. ¨Ηθελα να γράψω όλα όσο ένιωσα χτές βράδυ.......




τάδε έφη φιλόσοφος

Εγώ είμαι άντλας... (όπως λένε τα νήπια)

Θα ξεκινήσω με μια τραγική αλήθεια: πόσοι αλλά πραγματικά πόσοι μαλάκες υπάρχουν αναμεσά μας?(καταλαβαίνεις αγαπημένε αναγνώστη στην προηγούμενη ανάρτηση αναρωτιόμουν για μένα, σήμερα για τους άλλους....έτσι είναι αυτά κύκλους κάνουν....)
Πρίν κάποια χρόνια μιλούσα με έναν φίλο μου. Τον είχε χωρίσει η κοπέλα του και ήταν σε μαύρο χάλι. Δεν έλεγε πολλά αλλά εγω τον καταλάβαινα. Του είπα να πάμε για μπύρες, να μεθύσουμε και να γυρίσουμε το πρωί και μετά κατευθείαν στη δουλειά, όπως κάναμε παλια.....δεν ήθελε....ήθελε μόνο να κάτσουμε σπίτι και να "αράξουμε" όπως έλεγε. Δεν με πείραζε, το βράδυ αυτό ήταν δικό του.
 Βουλιάζαμε στον καναπέ πίνοντας μπύρες και λέγοντας σαχλαμάρες, όταν ξαφνικά σηκώθηκε έκατσε απεναντί μου με κοίταξε στα μάτια και άρχισε να μου μιλάει για όλα αυτά που νιώθει....
 Ήταν λές και ήταν σε παραλήρημα......Ξεκίνησε απο το πόσο καλός και ευαίσθητος άνθρωπος είναι και κατέληξε στο ό,τι έχει ζήσει τη ζωή του με μεγάλη ένταση και ξέρει τι θέλει. Έλεγε, έλεγε, έλεγε μετά απο ένα σημείο και εγώ δεν ξέρω τι έλεγε γιατί ήταν τόσο μεγάλο το παραληρημά του που ενώ μίλαγε για τον εαυτό του στην πραγματικότητα περιέγραφε κάποιον άλλον, μάλλον αυτόν που θα ήθελε να είναι....
 Στη σχέση μας υπάρχει μια σημαντική διαφορά, ηλικιακά τουλάχιστον είμαι  μεγαλύτερος, και επειδή τον γνωρίζω απο πάρα πολύ μικρό (τα σπίτια μας είναι σχεδόν δίπλα) τον ξέρω καλά. Έπρεπε λοιπόν να του πώ την αλήθεια. Ήπια μια γουλιά μπύρα, άναψα ένα τσιγάρο και ξεκίνησα.....
 Νομίζω πρεπει να του μίλαγα για μια ώρα συνεχόμενα γι'αυτό που είναι πραγματικά....σταμάτησα.....με κοίταζε, βούρκωσα(αγαπημένη συνήθεια το βούρκωμα!) σηκώθηκε άνοιξε την πόρτα και έφυγε...
 Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο η μητέρα του, μου είπε να μην τον ενοχλήσω ξανά(!!!!!)....έμεινα στο τηλέφωνο αποσβωλομένος. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και σεβάστηκα την δική του (μπορεί και της μαμάς του) απόφαση.
 Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό λόγω ενός περαστικού που έγινε εχθές. Καθόμουν στη βεράντα μου όταν είδα γύρω στις 10 τον ταδε να μπαίνει σπίτι του, μου φάνηκε αναστατωμένος. Δεν έδωσα σημασία και βυθίστηκα ξανά στις σκέψεις μου όταν ξαφνικά απίστευτες φωνές διέκοψαν την ησυχία της βραδιάς. Ήταν η μητέρα του τάδε σε έξαλη κατάσταση ουρλιάζοντας: Πόσες φορές σου έχω πεί οτι δεν τελειώνουμε μέσα....!!!........
 Ο τάδε ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ένας ευνουχισμένος άνθρώπος ο οποίος θα νομίζει οτι είναι αυτεξούσιος. Θα υπάρχει γύρω μας και αναμεσά μας πουλώντας το παραμύθι που πιστεύει για τον εαυτό του και παντα θα βρίσκονται θύματα να τον πιστέψουν γιατί νομίζει οτι είναι όλα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι. Θα είναι πάντα ο αδικημένος, αυτός που αγάπησε περισσότερο, αυτός που δίνεται άνευ όρων, αυτός που αγαπάει τους φίλους του, αυτός που έχει ζήσει τη ζωή του (!), αυτός,αυτός,αυτός........ο παπιός όπως λέει και η ανηψιά μου.
Δεν έχει σημασία οτι είναι άντρας, θα μπορούσε να είναι και γυναίκα.
(Το θλιβερό στην υπόθεση είναι οτι ουτε να γαμήσει δεν μπορεί χωρίς την συναίνεση της μανούλας).....
και ο νοών νοείτω.....





τάδε έφη φιλόσοφος