Θα ξεκινήσω με μια τραγική αλήθεια: πόσοι αλλά πραγματικά πόσοι μαλάκες υπάρχουν αναμεσά μας?(καταλαβαίνεις αγαπημένε αναγνώστη στην προηγούμενη ανάρτηση αναρωτιόμουν για μένα, σήμερα για τους άλλους....έτσι είναι αυτά κύκλους κάνουν....)
Πρίν κάποια χρόνια μιλούσα με έναν φίλο μου. Τον είχε χωρίσει η κοπέλα του και ήταν σε μαύρο χάλι. Δεν έλεγε πολλά αλλά εγω τον καταλάβαινα. Του είπα να πάμε για μπύρες, να μεθύσουμε και να γυρίσουμε το πρωί και μετά κατευθείαν στη δουλειά, όπως κάναμε παλια.....δεν ήθελε....ήθελε μόνο να κάτσουμε σπίτι και να "αράξουμε" όπως έλεγε. Δεν με πείραζε, το βράδυ αυτό ήταν δικό του.
Βουλιάζαμε στον καναπέ πίνοντας μπύρες και λέγοντας σαχλαμάρες, όταν ξαφνικά σηκώθηκε έκατσε απεναντί μου με κοίταξε στα μάτια και άρχισε να μου μιλάει για όλα αυτά που νιώθει....
Ήταν λές και ήταν σε παραλήρημα......Ξεκίνησε απο το πόσο καλός και ευαίσθητος άνθρωπος είναι και κατέληξε στο ό,τι έχει ζήσει τη ζωή του με μεγάλη ένταση και ξέρει τι θέλει. Έλεγε, έλεγε, έλεγε μετά απο ένα σημείο και εγώ δεν ξέρω τι έλεγε γιατί ήταν τόσο μεγάλο το παραληρημά του που ενώ μίλαγε για τον εαυτό του στην πραγματικότητα περιέγραφε κάποιον άλλον, μάλλον αυτόν που θα ήθελε να είναι....
Στη σχέση μας υπάρχει μια σημαντική διαφορά, ηλικιακά τουλάχιστον είμαι μεγαλύτερος, και επειδή τον γνωρίζω απο πάρα πολύ μικρό (τα σπίτια μας είναι σχεδόν δίπλα) τον ξέρω καλά. Έπρεπε λοιπόν να του πώ την αλήθεια. Ήπια μια γουλιά μπύρα, άναψα ένα τσιγάρο και ξεκίνησα.....
Νομίζω πρεπει να του μίλαγα για μια ώρα συνεχόμενα γι'αυτό που είναι πραγματικά....σταμάτησα.....με κοίταζε, βούρκωσα(αγαπημένη συνήθεια το βούρκωμα!) σηκώθηκε άνοιξε την πόρτα και έφυγε...
Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο η μητέρα του, μου είπε να μην τον ενοχλήσω ξανά(!!!!!)....έμεινα στο τηλέφωνο αποσβωλομένος. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και σεβάστηκα την δική του (μπορεί και της μαμάς του) απόφαση.
Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό λόγω ενός περαστικού που έγινε εχθές. Καθόμουν στη βεράντα μου όταν είδα γύρω στις 10 τον ταδε να μπαίνει σπίτι του, μου φάνηκε αναστατωμένος. Δεν έδωσα σημασία και βυθίστηκα ξανά στις σκέψεις μου όταν ξαφνικά απίστευτες φωνές διέκοψαν την ησυχία της βραδιάς. Ήταν η μητέρα του τάδε σε έξαλη κατάσταση ουρλιάζοντας: Πόσες φορές σου έχω πεί οτι δεν τελειώνουμε μέσα....!!!........
Ο τάδε ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ένας ευνουχισμένος άνθρώπος ο οποίος θα νομίζει οτι είναι αυτεξούσιος. Θα υπάρχει γύρω μας και αναμεσά μας πουλώντας το παραμύθι που πιστεύει για τον εαυτό του και παντα θα βρίσκονται θύματα να τον πιστέψουν γιατί νομίζει οτι είναι όλα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι. Θα είναι πάντα ο αδικημένος, αυτός που αγάπησε περισσότερο, αυτός που δίνεται άνευ όρων, αυτός που αγαπάει τους φίλους του, αυτός που έχει ζήσει τη ζωή του (!), αυτός,αυτός,αυτός........ο παπιός όπως λέει και η ανηψιά μου.
Δεν έχει σημασία οτι είναι άντρας, θα μπορούσε να είναι και γυναίκα.
(Το θλιβερό στην υπόθεση είναι οτι ουτε να γαμήσει δεν μπορεί χωρίς την συναίνεση της μανούλας).....
και ο νοών νοείτω.....
τάδε έφη φιλόσοφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου