Είναι πραγματικά συγκλονιστικό να σκέφτεσαι κάποιες φορές πόσο μπορούν οι άνθρωποι να διεστραβλώσουν πολλά πράγματα και κυρίως την αλήθεια....Θα μου πείς βέβαια οτι η αλήθεια δεν είναι μια αλλά διαφέρει για κάθε άνθρωπο, εξαρτάται απο πολλούς παράγοντες. Απο το κοινωνικό επίπεδο του καθενός, το βαθμό ευαισθησίας του και κυρίως απο το αν μπορεί να πεί την αλήθεια για τον (και στον) εαυτό του. Σε μια περίοδο "επίδειξης", εκτεταμενης αυτοπροβολής αλλά και σύγχισης στο να κρίνει ο καθένας αυτό που συμβαίνει γύρω του και μέσα του όσο γίνεται πιο αντικειμενικά δημιουργείται ένα τεράστιο "κενό" ή καλύτερα η αδυναμία στο να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του, να διορθώσει ή να αποδεχτεί τον εαυτό του και κατ'επέκταση να εξελιχθεί προς όφελος του ίδιου και της κοινωνίας. Τα λόγια μου αφορούν δύο ανθρώπους οι οποίοι αντιμετωπίζουν, κατα τη γνώμη μου πάντα, αυτο ακριβώς που περιγράφω.
Σε αυτή τη χώρα συμβαίνει το εξής, πρώτα πρέπει να ισοπεδώσουμε κάτι και μετά να καταλάβουμε πόσο λάθος είχαμε πράξει. Στη συνέχεια, προσπαθούμε με οποιοδήποτε τρόπο να αντιστρέψουμε την κατάσταση, ακολουθεί η διαστρέβλωση της αλήθειας παραποιώντας τα γεγονότα, εξευγενίζοντας τις προθέσεις μας και τέλος εκτοξεύουμε ένα σωρό κατηγορίες για όλους τους άλλους που μας παρεξήγησαν, που δεν κατάλαβαν, που αδίκως είναι τόσο "σκληροί" μαζί μας. Θα αναφέρουμε κάπου με ψιλά γράμματα οτι βέβαια φταίμε και εμείς αλλά σίγουρα φταίνε περισσότερο οι άλλοι που δεν μας κατάλαβαν. Όλο αυτό που συμβαίνει σε εθνικό επίπεδο, συμβαίνει και σε ατομικό.
Ο χειρισμός των καταστάσεων διαφέρει απο άνθρωπο σε άνθρωπο. Συνεπώς μπορεί να δικαιολογήσεις πολλές αντιδράσεις, πιθανόν παράλογες προς εσένα, λόγω αυτής της παραμέτρου αλλά όλα μέχρι ένα σημείο. Μέχρι το σημείο που η συμπεριφορά του άλλου καταπατά την αξιοπρέπεια σου και το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής. Τις προάλλες συζήταγα με έναν φίλο και καταλήξαμε οτι ένα απο τα πιο θλιβερά γεγονότα που μπορούν να συμβούν στη σχέση δύο ανθρώπων (ανεξάρτητα αν είναι φιλική ή ερωτική) είναι η διαπίστωση του πόσο εγωκεντρικός και καταπιεστικός μπορεί να γίνει κάποιος όταν ο άλλος άνθρωπος με τον οποίο σχετίζεται θέλει κάτι διαφορετικό απο εκείνον, όχι παράλογα, ούτε απο καπρίτσιο. Απλά γιατί πραγματικά προσπαθεί για μήνες και απλά συνειδητοποιεί κάποια στιγμή, ενίοτε και με βίαιο τρόπο, πόσο μα πραγματικά πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ο άλλος απο τον ίδιο. Και ενώ θα είχε κάθε λόγο και αυτός απο την πλευρά του να απαριθμήσει λάθη και κατηγορίες, δεν θέλει. Δεν θέλει γιατί απλά δεν έχει καμία σημασία, δεν αλλάζει κάτι. Απλά γεμίζει την ψυχή του με τρομακτικά μικρόψυχα συναισθήματα...και δεν θέλει. Και πόσο θλιβερό μπορεί να είναι όταν διαπιστώνει οτι ο άλλος θέλει και το χειρότερο οτι νομίζει οτι όλο αυτό που κάνει το κάνει απο αγάπη!
Δεν ξέρω πως εννοεί ο καθένας την αγάπη προς κάποιον άλλον. Για μένα αγάπη είναι να σέβεσαι οποιαδήποτε ύπαρξη ακόμα και αν θέλει ή πράττει κάτι διαφορετικό απο εσένα. Να ακούς, να καταλαβαίνεις και κάποιες φορές να υπομένεις. Όχι όμως μονόπλευρα, αυτό πρέπει να είναι αμοιβαίο και να γίνεται αυτόματα. Όχι μετά απο πιέσεις και φρίκες. Και πραγματικά πόσο δυσάρεστο μπορεί να είναι να λές στον άλλον οτι ναι σε αγαπώ αλλά πραγματικά δεν μπορούμε να συνυπάρχουμε πια μαζί για σοβαρούς λόγους και αυτός να σου απαντάει: "μα πως είναι δυνατόν να με αγαπάς και να μην θέλεις βρίσκεσαι μαζί μου?." Τι μπορείς να πείς εκείνη τη στιγμή?! Ακόμα και αυτό δείχνει πόσο διαφορετικοι είστε. Όταν όλες οι καταστάσεις και οτι ζήσατε μαζί έδειξαν οτι δεν μπορείτε να είστε μαζί γιατί αντιλαμβάνεστε διαφορετικά τις καταστάσεις, νιώθετε καλά με διαφορετικά πράγματα και όταν όλα αυτά τα έλεγες, τα συζήταγες πάλι έβλεπες οτι ο άλλος δεν μπορούσε να τα κατανοήσει, όχι απο ανικανότητα αλλά γιατί απλά δεν τα βλέπει έτσι, καταλήγεις οτι δεν μπορεί να διαιωνίζεις μια κατάσταση και προτιμάς την μοναξιά απο το να νιώθεις μοναξιά μέσα στη σχέση. Όταν ο άλλος συνεχίζει να σου λέει οτι δεν του μίλησες ποτέ ή δεν του εξήγησες, δεν έχεις πια τίποτα να πείς γιατί πάντα του έλεγες και του εξηγούσες μόνο που ο κώδικας ήταν τόσο διαφορετικός του ενός απο του άλλου που ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει, επιμένω όχι απο ανικανότητα ούτε απο έλλειψη εφυίας, απλά γιατί είστε διαφορετικοί. Και αν ο ένας έχει επιλέξει στη ζωή του να ζήσει με έναν άνθρωπο έστω και αν τον θεωρεί "παράξενο", όπως λέει, είναι αναφαίρετο δικαιώμα ο "παράξενος" να μην θέλει. Έστω και αν μείνει μόνος.
Κανένας δεν έχει το διακαίωμα να καταπιέζει καμία ύπαρξη για οποιοδήποτε λόγο. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεσαι και να λειτουργείς λές και ο άλλος είναι "πράγμα". Και αν αγαπάς ή αν άλλαξες ή αν τώρα κατάλαβες είναι καλό για εσένα. Αν ο άλλος δεν συμφωνεί με την άποψη οτι όλα συγχωρούνται αν υπάρχει "αγάπη" πάλι είναι επιλογή του. Γιατί στην τελική, δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχει αγάπη έστω και αν επέλεξες διαφορετικό δρόμο, ούτε όμως και οτι ο άλλος σε αγαπάει επειδή επιμένει τόσο πολύ να είναι μαζί σου. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα σε αυτά τα δύο και δεν νιώθω οτι μπορώ να την εξηγήσω με λόγια. Ο καθένας ξέρει καλύτερα μέσα του τι έκανε, γιατί το έκανε και ποίοι λόγοι τον ωθούν να συμπεριφέρεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
και ο νοών νοείτω
