Αυτό το ερώτημα με βασανίζει μέρες τώρα....μπορεί και χρόνια.....απλά τώρα βγήκε στην επιφάνεια και είναι τόσο έντονο και βασανιστικό που πραγματικά διψάω για μια απάντηση.
Καθώς περπατούσα προχτές (αγαπημένη συνήθεια) σκεφτόμουν, σκεφτόμουν ασταμάτητα και μια ανεξέλεκτη οργή ξαφνικά με συνεπήρε. Κοίταζα παντού γύρω μου ψάχνοντας κάποιον να τα βάλω (κανα μιγόχεσμα μεταξύ μας, μην τις έτρωγα κιόλας) αλλά τίποτα. Λές και όλοι οι κοντοί και οι μισοριξιές είχαν κρυφτεί. Συνέχιζα να περπατώ χωρίς να ξέρω που πηγαίνω (κι άλλη αγαπημένη συνήθεια).....
κάποια στιγμή κουράστηκα, άνθρωπος είμαι και εγώ, πόσο περπάτημα πια και αποφάσισα να πάρω το δρόμο της επιστροφής (όχι με τα πόδια βέβαια, μαλάκας είμαι?α συγνώμη ξέχασα αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί ακόμα).
Μπήκα στο αγαπημένο μου όχημα και έβαλα cd Πρωτοψάλτη, ακριβό μου διθέσιο καλό μου αμάξι, όπως λέει και ο στίχος. Ταίριαζε γάντι με κάποιες μικρές διαφορες βέβαια (το δικό μου είναι ένα γιούγκο, συλλεκτικό κομμάτι, εγώ το έχω και κάτι ετοιμοθάνανοι παπούδες 200χρόνων, με φουλ ομως ηχοσύστημα δικέ μου, φιμε τζάμι, τουρμπάτι μηχανή, τελική 100χλμ.άσε άλλη φάση σου λέω). Τελοσπάντων, για να μην τα πολυλέμε για τα αυτοκίνητα γιατί είναι αντικείμενα και όπως έχω ξαναπεί εμένα με ενδιαφέρει ο άνθρωπος και οι προβληματισμοί του, όπως οι δικοί μου καλή ώρα, μπήκα στο μωρό και είπα :τώρα είμαστε οι δύο μας, όπως παλιά, θυμάσαι, που ξεχυνώμασταν στους δρόμους και είμασταν ο φόβος και ο τρόμος (έχανε τότε λίγα λάδια, τα φρένα δεν πολυέπιαναν, δεν το περιποιόταν καθόλου ο παππούς μου, όταν όμως έπεσε στα χέρια μου το μωρό μίλησε). Βούρκωσα απο τις αναμνήσεις που έχω μοιραστεί με το μωρό αλλά δεν άφησα αυτό το συναίσθημα να με παρασύρει. Βάζω πέμπτη θυμωμένος πια και σαρώνω την εθνική.
Είμαι σε έκσταση, τα έχω δώσω όλα, τα άλογα του μωρού χλιμιντρίζουν......όταν ξαφνικά βλέπω κολλημένο απο πίσω μου έναν γελοίο να μου αναβοσβήνει τα φώτα....είμαι πια στα κόκκινα, έχω ξεφύγει, δεν σταματάω όμως, ή όλα ή τίποτα. Μπροστά εγώ απο πίσω μου αυτός αναβοσβήνοντας τα φώτα συνέχεια.....ξαφνικά κόβει το τιμόνι και έρχεται δίπλα μου...είμαι έτοιμος για την μεγάλη κόντρα.....ανοίγω το παράθυρο έχοντας πατημένο τέρμα το γκάζι και τον ακούω να λέει: Ρε μαλάκα στη δεξιά λωρίδα πάνε τα κάρα.................πατάει μια γκαζιά και εξαφανίζεται.
Έχω μείνει αποσβωλομένος. Τι έγινε τώρα? Απο την ταραχή μου σταματάω σε ένα βενζινάδικο (να βάλω και λίγο αέρα στα λάστιχα). Όλη μου η ύπαρξη έχει συγλονιστεί. Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που δεν με ξέρει καθόλου και μόνο με μια ματιά να με αποκαλεί έτσι....Μαλάκα....ακόμα ηχεί αυτή η λεξη στα αυτιά μου. Έτσι ξαφνικά ξεκίνησε πάλι ο αιώνιος προβληματισμός μου....
Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος? Πόσα μπορεί να καταλάβει κάποιος άγνωστος με μια ματιά που θα σου ρίξει? Πόσοι προβληματισμοί μπορεί να με βασανίζουν καθημερινά? Πόσα περπάτημα θα ρίξω ακόμα? Πόσες φορές θα πάω στην τουαλέτα απο το χαλασμένο γάλα που ήπια? Πόσες φορές θα ρευτώ αυτό το σουβλάκι με τζατζίκι?Πόσο θα βρωμάω μετά απο το σκόρδο? Πόσο κάνει 1+1? Πώς με λένε? Που πάω? Ποιός είμαι?........και στην τελική πόσο μαλάκας είμαι?
τάδε έφη φιλόσοφος
