Left behind................

Μυρίζει καλοκαίρι....
μέσα σε αυτό το κλίμα της αβεβαιότητας και μελαγχολίας που πλανάται πάνω απο τα κεφάλια όλων μας, έρχεται αυτή η εποχή σαν δώρο, να μας αρπάξει και να μας ταρακουνήσει, έστω και για λίγο, έστω κι αν είναι ψευδαίσθηση....
Γεμάτα φεγγάρια,θάλασσα, παραλίες, ξενύχτια, γέλια. Καλοκαίρια ξεγνοιασίας. Καλοκαίρια που ξανανιώνουν.
Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για τους ανθρώπους που δεν έχουν "εκκρεμότητες", σαν εμένα καλή ώρα, που η μοναδική μου έγνοια (αν εξαιρέσεις όλα αυτά που συμβαίνουν πια σε αυτη΄την ταλαίπωρη χώρα και είναι μόνιμα και σταθερά καρφωμένα στο κεφάλι μου) είναι το τομάρι μου. Παιδιά, σκυλιά δεν έχω. Ένα καναρίνι μόνο όπου εντάξει δεν είναι και τόσο δυσβάσταχτη ευθύνη. Αν και αυτό το διάστημα με προβληματίζει αν πρέπει να το ξευγαρωσω ή όχι, είναι αυτά που λένε οτι με το που ζευγαρώσει το αρσενικό σταματάει να κελαηδαει. Πολύ φοβάμαι οτι κάτι θέλει να μας πεί η φύση. Who knows? (διότι ομιλούμαι και την αγγλικήν γλώσσαν, τα προσόντα μας καλό είναι να τα δείχνουμε με κάθε ευκαιρία).
Τελοσπάντων, μετά απο όλους αυτούς τους βαρυσήμαντους προβληματισμούς, αποφάσισα να ασχοληθώ και με κάτι άλλο. Με όλους αυτούς που έχουν πραγματικά "υποχρεώσεις" σε αυτή τη ζωή και είναι πραγματικά πέρα βρέχει. Η αλήθεια είναι οτι είμαι βαθιά επηρεασμένος απο αυτό που συνέβει εχτές. Την ώρα που έβλεπα ειδήσης (το ξέρω οτι είναι μαζοχιστικό αλλά πάντα βλέπω λίγο την αρχή και ξεκινάω μετά και βρίζω) βγάζουν στον αέρα τον κύριο απο το χαμόγελο του παιδιού, όπου ο άνθρωπος έκανε έκληση βοήθειας σε όποιον γνώριζε κάτι για ένα τρίχρονο που το είχε αφήσει μόνο του η μάνα του σε μια πλατεία!
Αυτό βέβαια είναι μια περίπτωση. Υπάρχουν βέβαια και άλλες περιπτώσεις εγκατάληψης. Είναι συγκλονιστικό πόσοι πολλοί είναι. Κάτι σαν επιδημία. Και τους βλέπεις βρε παιδί μου και είναι στην κοσμάρα τους. Μαγκιά, αέρισμα και οπίσθιο φιλιστρίνι. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι και λές είναι δυνατόν. Πόσο βαθιά έχει γίνει αυτή η λοβοτομή. Καθόλου συνείδηση πια!

[μακάρι το παιδάκι να βρέθηκε. μακάρι να μην συνέβαιναν περιστατικά εγκατάληψης με οποιαδήποτε μορφή. ακόμα και αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις για οποιονδήποτε λόγο, εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που ξεπερνάς τον εαυτό σου γιατί αυτή η ζωή που υπάρχει είναι το παιδί σου-και δεν αλλάζει ποτέ-ό,τι και να γίνει].