Βρίσκομαι στην απέραντη παραλία με συντροφιά το ημίφως του μισογεμάτου φεγγαριού.
Περπατάω....χωρίς να γνωρίζω ακριβώς την κατεύθυνση. Όλο μου το είναι έχει χαθεί μέσα στη σιωπηλή αυτή διαδρομή. Είμαι μια μοναχική ύπαρξη μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Ή μήπως δεν είμαι....?
Το μυαλό μου βρίσκεται σε μια γλυκιά σύγχυση. Αναμνήσεις πλημμυρίζουν τη σκέψη μου και καθώς κλείνω τα μάτια, για μια στιγμή μονάχα. Νιώθω ένα καυτό συναίσθημα, σαν μια αγκαλιά να μου τυλίγει όλο μου το σώμα και να με φουσκώνει. Μπερδεύομαι, νομίζω ότι είσαι εσύ αυτός ο άγνωστος μα συνάμα και γνωστός που έφυγες έτσι ξαφνικά όπως ήρθες. Αυτό το μπέρδεμα μέσα στο ταλαιπωρημένο μυαλό μου από όλα τα "γιατί" που το πλημμυρίζουν κρατάει για πολύ λίγο....ήταν μια καούρα στο στομάχι μου, έφαγα βαριά το μεσημέρι, πατάτες με μοσχαράκι γιαχνί, όνειρο, μια πανδαισία γεύσεων και αισθήσεων...
Συνεχίζω την σιωπηλή διαδρομή μου και να ξάφνου μπροστά μου μια καντίνα, σαν όαση μου φάνηκε, αγοράζω μια γκαζόζα,να βοηθήσει στην καούρα....συνεχίζω το δρόμο μου.Καθώς πίνω με βουλιμία την γκαζόζα, έχει αρχίσει να με κουράζει αυτή η καούρα, ξυπνάνε μνήμες απο το παρελθόν. Πόσα αγαπημένα πρόσωπα, πόσα γέλια. Θυμήθηκα πότε ήπια την πρώτη μου γκαζόζα. Παρέα με τον παππού μου, στο αγαπημένο του καφενείο στο χωριό κάτω απο τον πλάτανο. Αυτή ακριβώς τη στιγμή μου φανερώθηκε μια αλήθεια, απο τις πολλές που εύχομαι να ξεπηδήσουν σαν ένας μαγικός χορός μπροστά μου: γιατί πάντα συγκινούμε όταν βλέπω έναν πλάτανο. Τι σου είναι το μυαλό, τι παιχνίδια μπορεί να σου παίξει...
Έχω πιεί και την τελευταία γουλιά, ευτυχώς η καούρα υποχώρησε αισθητά, δεν θέλω να με μπερδέψει άλλο και να με αφήσει να νιώσω την ομορφιά του τοπίου καθώς το απαλό κυματάκι της ακρογιαλιάς γαργαλάει τις πατούσες μου σε κάθε βήμα μου.
Έχω κουραστεί πια, λίγο το περπάτημα, λίγο η καούρα, μου έχουν δημιουργήσει την ανάγκη να ξαποστάσω εδώ χάμω, στην παραλία, να αφήσω και τον τελευταίο κόκκο άμμου να αγγίξει το ταλαιπωρημένο μου κορμί. Κοιτάζω τα αστέρια και χάνομαι σε αυτό το αστρικό ταξίδι της ψυχής. Πόσο όμορφα είναι να νιώθεις παιδί, να νιώθεις αυτή την σπάνια ανεμελιά που έχουν αυτά τα παιδικά χρόνια. Πόσο μεγάλη ευγνωμοσύνη νιώθω όταν συναντώ ανθρώπους με αυτό το χάρισμα. Και πραγματικά ένα δάκρυ κυλάει στο κουρασμένο πρόσωπο μου καθώς συνειδητοποιώ άλλη μια αλήθεια: υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στη ζωή μου, όχι πολλοί, αλλά υπάρχουν. Είμαι ευγνώμων!
Δεν κρατάει όμως πολύ αυτό το απίστευτα σπάνιο και μοναδικό συναίσθημα και ένας πόνος, βαθύς με κυριεύει. Νιώθω χαμένος, αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνει αυτό τώρα, αυτή τη μαγική στιγμή. Γιατί θα πρέπει σε κάθε χαρά να υπάρχει κάπου κρυμμένος και ο πόνος...
με έπιασε κόψιμο, η γκαζόζα έκανε πολύ καλή δουλειά αλλά το μέρος είναι ακατάλληλο. Πρέπει να βρώ ένα σημείο διότι ο πόνος είναι αβάσταχτος και νιώθω ότι απο στιγμή σε στιγμή θα γίνει το μοιραίο και θα εκτοξευθούν όλα...η οικολογική μου συνείδηση δεν με αφήνει να το κάνω επιτόπου....τρέχω, τρέχω να φύγω μακριά απο όλους και απο όλα. Φεύγω και ξεκινάω την αναζήτηση, μαζί μου έχω οτι χρειάζομαι, ένα πακέτο χαρτομάντιλα, που τυχαία είχα πάρει μαζί μου απο την αρχή της περιπλάνησης μου για να σκουπίζω τα δάκρυά μου και την θέληση για να πετύχω το στόχο μου.
Είμαι τυχερός βρίσκω ένα ξέφωτο με κάτι θάμνους, κρύβομαι πίσω απο έναν, όπως το παιδί που μόλις έχει κάνει την αταξία. Ξελαφρώνω....
Πια νιώθω πιο δυνατός, πιο ανάλαφρος, έτοιμος να αντιμετωπίσω ό,τι έρθει στο διάβα μου. Η ζωή είναι τελικά γεμάτη εκπλήξεις και αναπάντεχες στιγμές που πάντα έχουν να σου διδάξουν κάτι.
Τάδε έφη Φιλόσοφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου