Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Το "αέρισμα"

Δάκρυα γέμιζαν τα ματιά μου.....η γενναιοδωρία της ήταν τόσο μεγάλη που λέξη δεν μπορούσε να βγεί απο το στόμα μου... την κοίταζα στα μάτια, κάθε της λέξη με ανατριχιαζε, δεν μπορούσα να αντέξω άλλο. Τόσο μεγαλείο κρυμμένο σε έναν άνθρωπο, σε έναν απλό και ταπεινό άνθρωπο, κρυμμένο σε εκείνη! Ένιωθα ευγνωμοσύνη που την γνώρισα...που βρέθηκα δίπλα της, που πέρασε χρόνο μαζί μου. Αλήθεια πόσοι έχουν την τύχη να γνωρίσουν έναν τέτοιο άνθρωπο?  (Η τύχη είναι μια λέξη με διττή σημασία (καλή ή κακή. δεν μπορώ να μην βάλω και δυό γνώσεις που έχω βρε αδερφέ, καταλαβαίνεις. Βέβαια ποτέ δεν θα σε φτάσω με ξεπερνάς, α, όλα κι όλα όμως το σωστό να λέγεται. )συνεχίζω... Ήταν σεμνή, ταπεινή. Στην αρχή, η αλήθεια είναι μπερδεύτηκα, δεν την αναγνώρισα. Είχα καιρό να την δώ και όπως ήταν ντυμένη, με την φουστίτσα μέχρι το γόνατο και το πουκαμισάκι, την πέρασα για "κλητήρα" . Σε πέντε λεπτά θα έβγαινε. Όλα ήταν έτοιμα, φώτα, μακιγιάζ, τελευταία πρόβα πριν την επίσημη έναρξη. Πήρα μια καλή θέση για να την βλέπω καλύτερα, δεν ήθελα να χάσω ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια απο την περφορμανς (performance, διότι μιλάμε και την αγγλικήν γλώσσαν). Η στάση της ήταν ευλαβική (το απαιτούσε ο ρόλος), κράταγε ένα μαντιλάκι και το στριφογύριζε στα δαχτυλά της. Μπήκε στη σκηνή και το υπόλοιπο cast και ξεκίνησε το νταβαντούρι. Το βάρος της παράστασης ήταν επάνω της, οι υπόλοιποι είχαν δυό-τρείς ατάκες. Ίσα-ίσα για να της δίνουν πάσες να συνεχίζει το μονόλογο... Μίλαγε, η προσοχή μας ήταν στραμμένη πάνω της. Ανατρίχιαζα, τι ταλέντο είναι αυτό, σκεφτόμουν συνέχεια απο μέσα μου. Δεν πρέπει να χαραμίζεται μόνο σε ερασιτεχνικά μονόπρακτα. Πρέπει ο κόσμος όλος να μάθει το ταλέντο της! Η παράσταση πλησίαζε προς το τέλος. Είχε μπεί πια για τα καλά στο πετσί του ρόλου. Και ενώ η ένταση κορυφωνόταν εκείνη δεν παρασυρόταν. Ούτε στην τελευταία πράξη. Μεγαλειώδης ερμηνεία. Μόλις τελείωσε ξεσπάσαμε σε γέλια και χειροκροτήματα. Μας κοίταξε με απορία. Την απορία την δική μας, που μας κοίταξε με απορία, μας την έλυσε στο τέλος το παιδί που ήρθε να μαζέψει χρήματα. (μαζεύουν οτι μπορούν για να αγοράσουν τα κοστούμια! για την επόμενη παράσταση)Ό,τι έχεται ευχαρίστηση μας είπε. Και του απάντησα:Το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να δώσω 5 ευρΩ! Εκεί έμαθα οτι δεν ήταν κωμικός ο ρόλος της αλλα δραματικός. Βέβαια όλοι νιώσαμε λίγο άσχημα για την αντιδρασή μας αλλά οι εκφράσεις της και όλος ο τρόπος γενικά που μίλαγε ήταν για γέλια. Είμασταν όλοι σίγουροι οτι έπρεπε να παίξει στο πλευρό του Σεφερλή. Φεύγοντας είδα το αγόρι που είχε έρθει να μαζέψει τα χρήματα πρίν λίγο, να την αγκαλιάζει, προφανώς γιατί τα είπε ωραία. Απο την συγκίνηση "αερίστηκα" (μισή ώρα κρατιόμουν). Και συνέχισα το δρόμο μου...

2 σχόλια:

  1. :-)) μια απολαυστική ανάγνωση!!!!!!!
    τελικά ήταν παράσταση ή μιλάς για όχι παράσταση και τελικά περιγράφεις μια ηθοποιό ή μια όχι ηθοποιό? γιατί τέτοιες παραστάσεις τις είχαμε δει κατά καιρούς...στο πολύ πολύ παρελθόν...σε σχέσεις

    πάντως αν ήταν δραματική παράσταση, όλα τα λεφτά να ξεσπάσεις σε γέλια στο τέλος της...για το άλλο...μισή ώρα? δεν έσκαγες? χαχαχαχχαχα

    υγ τι ωραίο που εμφανίζονται σταφύλια με το που ερχόμαστε στην σελίδα σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Melissa,
      ελπίζω να δεις την απαντησή μου, συνήθως δεν καθυστερώ αλλά ο Ιούλιος ήταν δύσκολος μήνας λόγω φόρτου εργασίας.
      Σε ευχαριστώ για τα καλά σου σχόλια και χαίρομαι για την έξυπνη παρατήρηση που έθεσες...θα μπορούσε η "παράσταση" να αφορά τις σχέσεις των ανθρώπων και τις "αντιδράσεις" μας σε αυτές! [:0)]
      Να είσαι καλά! Αν είσαι διακοπές, καλά να περάσεις!
      Θα τα ξαναπούμε

      Διαγραφή