Τρίτη 15 Μαΐου 2012


Απόλυτη ησυχία.....η αναμονή σκοτώνει και εγώ ακούγωντας μόνο τους χτύπους του ρολογιού περιμένω....
Κάποιες φορές μια στιγμή είναι αρκετή για να σου αλλάξει την θέση σου απέναντι στα πράγματα.
Είναι συγκλονιστικό όταν αντιλαμβάνεσαι την τεράστια συναισθηματική αναπηρία που υπάρχει γύρω σου (ίσως και του ίδιου σου του εαυτού).
Οι άνθρωποι μειωμένης συναισθηματικής αντίληψης επιλέγουν να κατηγορούν όλους τους άλλους εκτός απο τον εαυτό τους. Αντί να εκφράσουν την αγάπη τους, την μετανοιά τους, το λάθος τους ή εστω ακόμα και το σωστό τους επιλέγουν να κρύβονται απο όλους και κυρίως απο τον εαυτό τους.
Αυτοί οι άνθρωποι επιλέγουν να δείξουν κάτι που δεν είναι και παρουσιάζουν τα πράγματα όπως δεν είναι πραγματικά- μέσα τους όμως ξέρουν την αλήθεια.
Παρουσιάζονται συνήθως πονεμένοι, εκείνοι δεν έπραξαν τίποτα λάθος. Συνήθως φταίει ο άλλος, η κοινωνία, η ζωή και δεν ξέρω τι άλλο.
Το λάθος του άλλου το κρίνουν με μεγάλη αυστηρότητα νιώθωντας πάντα προδομένοι, θιγμένοι, απογοητευμένοι. Τα δικά τους λάθη όμως θέλουν οι άλλοι να τα κρίνουν με επιείκια, κατανόηση, ανθρωπιά.
Χρησιμοποιούν με μεγάλη ευκολία προτάσεις όπως : “Εχω κατάθλιψη, δεν θέλω τη ζωή μου”, όταν την ίδια στιγμή γλεντοκοπούν, διασκεδάζουν, γνωρίζουν ανθρώπους. Προφανώς δεν κατανοούν την σοβαρότητα και πως είναι πραγματικά να νιώθεις χαμένος, να χρείζεις ιατρικής βοήθειας γιατί πραγματικά νοσείς απο αυτό το τρομακτικά θλιβερό συναίσθημα. Στεναχώρια όλοι μας έχουμε νιώσει και νιώθουμε όπως και το να έχουμε μετανιώσει και απογοητευτεί απο κάποιες επιλογές μας.
Το να είσαι κύριος του εαυτου σου, το να μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη των πράξεων σου είτε είναι καλές είτε κακές, το να μπορείς να κατανοήσεις οτι κάποιες φορές η ζωή δεν φέρνει στραβά τα πράγματα μόνο απο ατυχία αλλά και γιατί οι ίδιοι βάλαμε το χεράκι μας, το να μπορείς τη στιγμή που κατακλύζεσαι απο ένα συναίσθημα ή σε βομβαρδίζουν οι γύρω σου με τα δικά τους να αποστασιοποιήσαι και να θυμηθείς ποιός είσαι και τι πραγματικά θέλεις είναι πολύ σημαντικό πράγμα.
Σημασία δεν έχει πώς ήρθαν τα πράγματα αλλά γιατί ήρθαν έτσι.

6 σχόλια:

  1. ναι..ειναι, μαγκιά, ν' αναλαβεις την ευθύνη σου, να αναγνωρίζεις το λαθος σου, να ζητας συγνώμη
    ..αρκει, να μην σε περνούν για αφελή και κορόιδο.

    καλο βράδυ.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εννοείται φίλε μου Ηλία χωρίς να σε πιάνουν κορόιδο αλλά ακόμα και αν αυτό συμβεί δεν πειράζει γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να το παίζεις "ξυπνοπούλι" απο το να δώσεις την πραγματική σημασία στην πράξη του άλλου.
      Καλημέρα :)

      Διαγραφή
  2. εν κατακλιδει...εχεις πετυχει την κατα κοσμο συμπεριφορα των "θυματων" αλλα το πως τα καταφερνουν και θυματοποιουνται τραβοντας μακρια την προσοχη μας απο το φλεγον ζητημα για να πετυχουν ακριβως αυτο που θελουν θελει πιο μεγαλη μελετη ....για το πως επιδρουν στην ψυχολογια των ανθρωπων του περιβαλοντος τους..... μαλλον δεν φτανει ενα blog για την σκοπιμοτητα και την ελεχνοθηρια τους....

    καλησπερες !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα. Όχι ένα μπλόγκ δεν φτάνει αλλά ούτε μια ζωή ίσως.
      Τι να κάνεις όμως? Απο το ολότελα καλή κι η Παναγιώτενα που λέει και ο λαός. Έστω και έτσι με αυτή την μικρή αλλά σημαντική ανταλλαγή απόψεων που έχουμε κάτι γίνεται!
      Να είσαι καλά! Καλημέρα

      Διαγραφή
  3. Συμφωνώ, δεν πρέπει να αναλονώμαστε στο πρόβλημα αλλά στην αιτία του, και γιατί προέκυψε. Απλά είναι στο dna μας το παράπονο, κατά κάποιο τρόπο νομίζω πως με αυτό τον τρόπο πολλοί νιώθουν σαν να μοιράζονται το πρόβλημα και σαν να το διώχνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ οτι είναι στο dna μας το παράπονο αλλά εδώ δεν μιλάμε για παράπονο αλλά για πλήρη συναισθηματική αναπηρία. Όταν κατηγορείς τους άλλους για τα πάντα τότε δε μοιράζεσαι το πρόβλημα και ούτε το διώχνεις αλλά μάλλον "κρύβεσαι" πίσω απο το δαχτυλό σου και μάλλον πρέπει να ξανακοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
      Να είσαι καλά!
      Καλημέρα

      Διαγραφή